Hij heeft deze week besloten te gaan verhuizen en vanmiddag meteen maar een kamer aangenomen. Ik ben nu dus alleen in het huis. Hij heeft een matje en slaapzak gepakt en is vertrokken. ergens voelt het als een enorme opluchting, maar ergens ook heel raar. Het voelde toch altijd fijn als ik hem 's nachts thuis hoorde komen, gewoon een vertrouwd gevoel. Maar nu zal hij niet meer in het huis slapen en begint het langzaam iets van mij te worden. Heb nog best gehuild toen hij me gedag zei en stom genoeg ook nog gezegd dat ik hem zou gaan missen. Hij zei dat hij me misschien ook ooit eens kon gaan missen, als dit allemaal achter de rug was.

De komende paar weken zal hij langzaam alle spullen uit het huis gaan verwijderen en zal ik dus wat dingen kunnen veranderen aan het huis. Het is wel ontzettend moeilijk en het gaat allemaal zo snel. Maar ik moet me maar richten op de toekomst. Zorgen dat ik mijn studie niet laat versloffen en het huis een beetje voor mezelf inrichten.

Ik voel me momenteel een beetje leeg, ik weet niet goed wat ik nog moet voelen, ikheb afgelopen dagen al zoveel verschillende dingen gevoeld.