Het is nu zo'n drie maanden uit met mijn ex en een paar dagen geleden bekroop mij het gevoel dat ik alsnog de behoefte had om met hem te praten. Dit gevoel is toen ik logisch nadacht echter vrij snel verdwenen. Want waarom zou ik met hem willen praten?

Ik zou graag willen laten zien dat hij ongelijk had over wie ik ben, dat ik prima zonder hem zou kunnen. Maar wat heeft hij hieraan, het zou alleen maar oud zeer openhalen. Eigenlijk zou ik dus met hem willen praten om mezelf te bewijzen. Maar wat heb ik er dan aan? Helemaal niets eigenlijk, want zelfs als het hem duidelijk wordt dat het goed met me gaat, verandert dat niets aan de hele situatie.

Na me drie dagen best ok te hebben gevoeld, breekt nu toch wel een beetje het grote missen aan. Ik voel me leeg, ontheemd, lusteloos. Dit zou juist zo'n mooie tijd moeten zijn voor mij, mijn zomer, mijn tijd voor mezelf, maar het is niet zo.

Morgen moet ik op excursie met mijn studie, maar ik heb er totaal geen zin in. Komt voor een deel ook door de geweldige weersverwachting.

Ik wist niet dat het zo onzeker kon zijn, elkaar moeten missen. Ik wist niet dat anderhalve maand zoveel herinneringen op konden leveren, anders was ik er gek genoeg niet aan begonnen. Ik heb nog iets minder dan twee maanden te gaan zonder hem en als ik terugkom van excursie nog zeven weken, maar het lijkt zo lang.

het tijdstip waar ik al een tijdje met een moeilijk gevoel naar uitkeek is helaas aangebroken. Mijn nieuwe vriendje (het klinkt nog steeds eng) vertrekt morgen en we zullen elkaar de komnde twee maanden niet zien. Wat voelt dit eigenlijk vreemd. We zijn nog niet eens zo lang verliefd en nu gaan we alweer uit elkaar. Ik ben aan de ene kant best bang. Niet dat hij vreemd gaat of iets dergelijks, maar gewoon voor alles wat er in twee maanden kan gebeuren. Er is geen garantie dat we elkaar tegen die tijd nog altijd leuk vinden. Die garantie is er niet van zijn kant en ook niet van mijn kant, tenminste niet voor mijn gevoel. Ik ben bang dat na die tijd er wel eens een hele hoop dingen anders zouden kunnen zijn.

Nu ik weer min of meer iets heb met iemand die toch al een beetje mijn vriendje genoemd kan worden slaan de twijfels toch weer toe. Ik merk dat ik last heb van onzekerheden die in mijn vorige relatie zijn ontstaan. Zodra hij een tijdje weg is slaan de twijfels toe: Vindt hij me nog wel leuk? Heb ik niet iets verkeerds gedaan? Allemaal heel storend. Vervelogens moet ik heel lang op mezelf in gaan praten en mezelf vertellen dat ik eeen leuk mens ben en het heel jammer zou zijn als hij me niet meer leuk zou vinden maar dat het me niet minder maakt dan wat ik ben. Heel vervelend allemaal, maar er is op zich nog wel mee te leven.

zaterdag probeerde ik te slapen en realiseerde me opeens dat het een jaar geleden was dat we samen het contract voor ons huis gingen tekenen. Wie had ooit verwacht dat het een jaar later zo af zou lopen? Dat ik tegenwoordig alleen in dit huis woon, wel met een leuke huisgenote, dat wel. Dat we geen contact meer hebben. Dat ik deze zomer in mijn eentje op vakantie ga en mijn eigen zaakjes moet regelen. dat ik zaterdag een grote rol heb in een musical en dat ik ook bezig ben met een toneelstuk. Dat ik er achter kwam dat ik eigenlijk best wel goede vrienden heb als het er op aankomt.

Toch is het heel raar, een jaar geleden had ik dat nooit gewenst. Ik had gewenst dat wij samen gelukkig zouden worden in ons huisje, dat we samen oud zouden worden. Nog steeds mis ik hem af en toe, of misschien mis ik wel alleen het idee van een dergelijke liefde. Het is eigenlijk nog maar drie maanden uit, maar het lijkt al zo veel langer.

Volgende week speel ik mee in een musical, maar ik ben echt best bang dat mijn ex komt kijken. Er is nogal een geschiedenis geweest toen het uitging, over dat hij met een ander meisje zou gaan daten die dus ook meespeelt (staat waarschijnlijk in eerdere blogs), waarschijnlijk is het nooit wat geworden, maar de kans dat hij komt kijken is er best wel. Ik weet in ieder geval dat zijn zus en zwager wel komen kijken en dat staat me al niet aan.

Ik weet dat ik verder aan het gaan ben met mijn eigen leven, maar het is gewoon pijnlijk om hem te zien, ik wil gewoon niet dat hij op wat voor manier dan ook deel uitmaakt van mijn leven. Hij heeft me heel veel pijn gedaan en ik kan hem daarvoor nog steeds niet vergeven, dat kan gewoon jaren duren. Ik weet dat binnen de relatie ook heel veel dingen van mijn kant fout zijn gegaan, maar de manier waarop hij daarmee omgegaan is en de dingen die hij heeft gezegd waren gewoon om mij opzettelijk pijn te doen.

Ik heb al eerder over de situatie geschreven en ik zou jullie nog op de hoogte houden, dus hier weer een stukje van mijn verhaal.

De jongen die ik leuk vond bleek mij ook leuk te vinden, inmiddels is hij een aantal keer bij me blijven slapen en begint het erop te lijken dat dit misschien geen scharrel is. Het voelt fijn om op zo'n nog bijna onschuldige manier aandacht te kunnen geven aan iemand. Het voelt fijn om door hem aangeraakt te worden en om elkaar diep in de ogen te kijken, maar ook heb ik last van spoken uit het verleden. Allereerst is er de twijfel. Soms denk ik is dit het nu wel? Wil ik dit wel echt? Toen ik mijn ex net kende had ik het idee dat ik de ware had ontmoet, dat gevoel komt bij een ander niet snel weer terug, ik blijf wantrouwend. Ten tweede is er ook nog de onzekerheid en dit spook is echt veel groter. Zodra hij weg is komen de vragen in mijn hoofd: ben ik wel lief genoeg geweest? Vindt hij me nog wel leuk? Wat als hij me straks niet meer leuk vindt? Ik heb hier lang en diep over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat ik dit bij eerdere vriendjes niet had, toen was ik nog onschuldig en vrolijk. Nu kan ik mezelf de put in praten. Waarschijnlijk komt dit door het feit dat mijn ex op sommige momenten ineens kon besluiten dat ik alles fout deed en dat ik maar weg moest. Meestal veranderde hij dan van gedachten, maar de laatste keer dus niet. Dit is iets waar ik nog steeds bang voor kan zijn. Ik zie dat deze angst waarschijnlijk voor het grootste deel irrationeel is en ik moet vaak hard tegen mezelf inpraten om hier weer een beetje overheen te komen. (Ooit heb ik een RET-oefening gehad, die komt nu eindelijk van pas).