Gisteren werd ik ineens gebeld door mijn ex. Hij had er nog even over nagedacht en wilde alsnog wel met mij praten om bepaalde dingen af te sluiten. Ik heb hem dit een paar weken geleden gevraagd, en toen riep hij verontwaardigd dat hij nog steeds hetzelfde over me dacht en dat niet wilde.

Maar tijdens dat gesprek mocht ik er absoluut geen blijk van geven dat ik hem miste en ook mocht ik hem geen verwijten maken, want daar had hij geen zin in. Ik begrijp deze voorwaarden wel, maar het enige dat ik momenteel nog tegen hem zou willen zeggen zijn dingen die hij op zal vatten als verwijt. Hij is niet zo netjes geweest en nu het uit is merk ik hoe lang ik mezelf wegcijferde, dat zou ik hem willen vertellen. Ik heb hem verteld dat ik momenteel niet zo goed wist wat ik dan zou moeten zeggen in het gesprek, waarop hij antwoordde dat ik er dan maar even over na moest denken.

In mijn vorige blog schreef ik over hoe ik kriebels in mijn buik kreeg bij een bepaalde jongen en dat ik daar voor mijn gevoel nog niet aan toe was dus dat ik maar af zou moeten wachten.

Het wachten heeft niet erg lang geduurd en is min of meer mislukt. Bevrijdingsdag: Goede sfeer, heel gezellig, iets te veel alcohol, en niet zo goede muziek.

Nou ja, uiteindelijk hebben we dus gezoend en was ik behoorlijk in de war daarna. Bang omdat ik mezelf misschien te veel voorhield dat ik hem leuk vond, bang omdat ik dacht dat het misschien te vroeg was, maar ook vlinders in mijn buik en minder eetlust. Bang dat ik weer in oude patronen zou vervallen. Het is allemaal zo moeilijk en ik heb er twee dagen over nagedacht, tot ik me realiseerde dat ik hem deze week weer zou zien en dat het nogal een genante situatie op zou leveren als we niet eerder contact hadden gehad over hoe en wat.

Ben je net een beetje aan het hele loslaten-proces begonnen, wat overig erg pijnlijk is, dienen zich alweer nieuwe moeilijkheden aan.

Uit een richting waar ik ze totaal niet zou verwachten. Het schijnt namelijk zo te zijn dat een bepaald persoon verliefd op mij is. Nouja dat schijnt inmiddels al niet eens meer, dat weet ik eigenlijk wel zeker. Ik beschouw deze jongen als hele goede vriend, kon altijd met hem lachen en lol maken, totdat iemand mij er zondag op wees dat hij waarschijnlijk een oogje op mij had. Ik ben zo in de war nu, het mag duidelijk zijn dat ik nog niet toe ben aan een relatie, maar ergens voelt het ook wel weer leuk allemaal. Ik heb echt geen idee wat ik hiermee moet. Ben bang dat ik hem op alle fronten zou gaan vergelijken met mijn ex, het is tenslotte nog maar twee maanden uit en ik had me voorgenomen om niet weer meteen in een andere relatie te rollen.

Ik zit een beetje in een rare situatie. Bij mij op de vereniging loopt een jongen rond, die eerder achter me aan heeft gezeten, maar waar ik weinig van moest hebben. Dit omdat ik hem een beetje gluiperig vond en te opdringerig en gewoon niet interessant. Toen kreeg ik iets met mijn ex en was er niets meer aan de hand.

Nu komt die figuur gisternacht op mij af om me te vragen hoe het gaat. Ik vertel wat dingen, zoals dat mijn ex me niet meer groet tegenwoordig, zegt hij dat hij me niet gelooft en dat hij niet weet welke kant hij moet kiezen, maar dat hij meer naar de kant van mijn ex toe neigt.

Gisteren ben ik gezellig langs geweest bij een vage kennis van mij. Iemand waar ik waarschijnlijk nooit mee om zou gaan als ik nog een relatie met mijn ex had. We hebben samen heel veel vriendjes af zitten zeiken en ik ben weer tot nieuwe inzichten gekomen. Mijn ex had altijd een hekel aan deze jongen, maar vertelde nooit waarom. Het bleek dus dat mijn ex, toen het uit was tussen die jongen en zijn vriend, een hele psychische analyse had zitten maken aan de bar en dat het er op neer kwam dat mijn kennis overal de schuld van had en psychisch niet helemaal in orde was. Dit was de reden waarom ze elkaar niet meer mochten. Ik vond dit een raar verhaal, maar mijn kennis kon wel meer mensen noemen bij wie het net zo was gegaan. Bovendien heeft mijn ex zijn exen altijd uitgemaakt voor de meest instabiele wezens en me aangeraden absoluut niet met ze om te gaan. Met een van hen speel ik nu in een toneelstuk, en het is gewoon niet waar wat mijn ex allemaal heeft lopen blaten over haar! Het is ook wel erg makkelijk om al je problemen maar telkens bij de ander neer te leggen. Nu vallen er een aantal stukjes op zijn plaats. Waarom maar weinig mensen enthousiast waren toen we een relatie kregen, bijvoorbeeld. Ik realiseer me nu ook dat het beeld dat ik van heel veel mensen heb, niet gebaseerd is op mijn eigen oordeel, maar op de psychische analyse die mijn ex van die mensen heeft gemaakt. Toen ik bij die kennis weg ging had ik echt een beetje het gevoel dat ik twee en half jaar geleden had moeten hebben, ik zag namelijk in wat voor een reputatie mijn ex had opgebouwd en hoe kinderachtig hij zich tegenover sommige mensen heeft gedragen. Nu ben ik hier het doelwit van, ik ben nu degene met borderline, veel te gevaarlijk om mee om te gaan natuurlijk.

Na zo'n acht weken heb ik er nog steeds de grootste moeite mee dat het uit is. Langzaam begin ik erin te berusten, maar andere momenten is het weer allemaal vreselijk. Waar ik eerst iedere dag minstens twee keer huilde, huil ik nu ongeveer een keer in de vier dagen. Langzaam wordt het minder.

Af en toe vragen mensen hoe het nu met me gaat. Ik wil dan niet liegen, dus ik zeg vaak eerlijk hoe ik me voel en soms komt hier dan een goed gesprek uit.

De meeste mensen die ik spreek proberen me te vertellen dat ik beter af ben zonder hem en waarschijnlijk hebben ze gelijk. Ik was uiteindelijk helemaal overspannen geworden als ik nog een relatie met hem had gehad.

Ik ben gisteren dus naar een feestje gegaan waar mijn ex en ik allebei waren uitgenodigd, min of meer in de hoop dat hij niet zou komen en dat als ik hem zag ik een vreselijke afkeer voor hem zou krijgen. Helaas was dit niet het geval en deed het ongelovelijk veel pijn om hem te zien. Maar waarschijnlijk ben ik na dit feest wel van hem af.

Ik stond met een vriendin waar hij ook wel eens mee om gaat, te praten toen hij binnenkwam hij groette haar wel en mij niet. Achteraf vind ik dat best wel kinderachtig maargoed. Vervolgens ging hij demonstratief al mijn vrienden negeren, maar wel met mensen praten waar we allebei mee omgingen. Ik voelde me zwaar kut en ben nog door wat mensen getroosd, hij moet dat vast gezien hebben, dat weet ik niet want ik ben met mijn rug naar hem toe gaan zitten. Op een gegeven moment kwam een hele goede vriend van me binnen, waar ik echt heel veel steun aan had. Mijn ex was eerdeer ook bevriend met die jongen geweest, maar had tijdens onze relatie bijna geen contact meer met hem. Dus hij naar die vriend van mij toe, maar volgens mij is hij afgewimpeld, want ze hebben misschien twee zinnen tegen elkaar gezet. Bij meer mensen kreeg hij deze reactie wel.