Ik ben vannacht aan het piekeren en ik kan niet slapen. Morgen ga ik namelijk twee kamers bekijken, waarvan ik eigenlijk niet weet of ik ze wel wil. Ze zijn me namelijk eigenlijk net iets te duur en ik zou extra geld moeten lenen om het te kunnen betalen.

Ik wou dat hij gewoon uit het huis vertrok en dat ik er kon blijven wonen, dat zou een stuk goedkoper zijn. Iedereen die ik erover spreek (behalve mijn moeder) vindt dat hij weg zou moeten gaan omdat hij het uitgemaakt heeft en altijd zei dat ik het huis zou mogen hebben als het uitging. Maar nu dreigt hij met een rechterlijke procedure als ik hier zou willen blijven wonen. Hij legt de moeilijke keuze bij mij neer en eigenlijk word ik dubbel gestrafd. Ik heb er namelijk niet voor gekozen dat het uitging en ik zag het totaal niet aankomen.

Ik had niet veracht dat ik ooit nog een blog zou hebben, maar ik moet gewoon even mijn hart luchten. Er zijn genoeg vrienden bij wie ik dat ook kan doen, maar voor mijn gevoel houdt dat een keer op.

Het is nu 6 dagen sinds het uit is met mijn vriend. We hadden 25 maanden een relatie en woonden sinds een half jaar samen. Hij maakte het donderdagnacht uit en ik had dit totaal niet aan zien komen. Hij is weegestormd en ik heb hem niet meer gezien tot maandag. Ik had geen idee wat ik moest denken en doen en of het nog goed zou komen. Pas toen ik het maandag uit zijn mond hoorde, wist ik zeker dat het uit is. Maar zelfs dat is is niet genoeg; soms betrap ik mezelf op het gevoel: ok, dat alleen zijn is nu leuk geweest, nu wil ik weer bij hem in bed kruipen. Vervolgens realiseer ik me dat dat niet kan en breekt mijn hart weer opnieuw.