Ik had niet veracht dat ik ooit nog een blog zou hebben, maar ik moet gewoon even mijn hart luchten. Er zijn genoeg vrienden bij wie ik dat ook kan doen, maar voor mijn gevoel houdt dat een keer op.

Het is nu 6 dagen sinds het uit is met mijn vriend. We hadden 25 maanden een relatie en woonden sinds een half jaar samen. Hij maakte het donderdagnacht uit en ik had dit totaal niet aan zien komen. Hij is weegestormd en ik heb hem niet meer gezien tot maandag. Ik had geen idee wat ik moest denken en doen en of het nog goed zou komen. Pas toen ik het maandag uit zijn mond hoorde, wist ik zeker dat het uit is. Maar zelfs dat is is niet genoeg; soms betrap ik mezelf op het gevoel: ok, dat alleen zijn is nu leuk geweest, nu wil ik weer bij hem in bed kruipen. Vervolgens realiseer ik me dat dat niet kan en breekt mijn hart weer opnieuw.

Ik denk de hele tijd na over manieren waarop het eventueel weer zou kunnen werken, maar dit heeft eigenlijk geen zin, want hij wil niet meer dat het werkt. Hoe zeer ik er zelf ook van overtuigd ben dat het zou kunnen en dat we gelukkig zouden kunnen zijn.

Hij zegt dat hij alles tegen zijn zin in deed, dat hij helemaal niet wilde gaan samenwonen en mij over hem heen liet lopen. Ik vind dat echt vreselijk om te horen, want zo heb ik het niet ervaren. Eigenlijk komt het er op neer dat hij bindingsangst heeft en ik verlatingsangst en dat is geen goede combinatie.

Ik vind het zo moeilijk dat zodra een van ons verhuist, we elkaar nooit meer gaan zien. Dit passiveert mijn zoektocht naar een nieuwe plaats om te wonen enorm. Want hem bij me hebben voelt nog altijd veilig, ookal is het uit. Ik ben ook bang voor de klap die gaat komen nadat we niet meer bij elkaar wonen.