Het is nu 34 dagen geleden sinds mijn ex uit ons huis trok. Het is 21 dagen geleden sinds we voor het laatst contact hadden. Nog steeds denk ik bij alles wat ik doe aan hem. Ik weet dat het leven doorgaat, maar het is zo verdomde moeilijk zonder hem. Heb vanochtend weer veel gehuild, terwijl ik het gisteravond best leuk had. Het lijkt wel dat iedere keer als ik het leuk heb bestraft wordt met een periode waarin ik hem extra hard mis.

Nog steeds de vraag waarom? Ik weet niet waarom het uit is, het is allemaal zo raar gelopen. HEb vandaag voor het eerst weer oude mailtjes gelezen van toen hij het uitmaakte. Hij was 's nachts wegestormd, roepend dat het afgelopen was. De volgende dag hebben we op MSN gepraat en zei hij dat het allemaal goed ging komen. De dag daarna maakte hij het uit via een smsje. Hijzelf zei altijd dat hij nooit had gezegd dat het weer goed ging komen, maar in het mailtje dat hij die dag verstuurde stond: ik wil niet dat het uit is, ik wil dat je bij me blijft. Ik ben bereid het nog een keer te proberen als je in therapie gaat.

Ik had het idee dat ik op de goede weg was, maar sinds een aantal dagen moet ik mezelf echt tegenhouden om contact met hem te zoeken. Ondanks alles wat er gebeurd is en de manier waarop hij me gekwetst heeft, mis ik hem nog steeds vreselijk en blijft die ene vraag door mijn hoofd spoken: Waarom?

Het ging toch goed tussen ons? Tuurlijk was het niet altijd even leuk, maar we hielden toch van elkaar en we hadden toch een leuke tijd samen? Een paar uur voordat het uitging hadden we het zelfs nog gezellig samen. Waarom was het zo hard nodig dat het uitging?

Ik weet ergens ook wel dat ik me op tijden helemaal niet fijn voelde en er zelf ook wel eens over heb gedacht om het uit te maken.

Sinds het uit is ben ik enorm last gaan krijgen van twijfels over mezelf. Wie ben ik eigenlijk en wat vind ik leuk? Welke dingen zijn er voor mij belangrijk in het leven?

Zoals in mijn verhaal te lezen is ben ik tijdens mijn relatie gestopt met mijn studie. Achteraf vraag ik me meer en meer af waarom dat zo is. Het is al vanaf jongs af aan mijn grote droom geweest om arts te worden. Waarom heb ik dit zomaar even aan de kant geschoven? Was ik er dan echt zo van overtuigd dat ik het niet kon of dat ik er niet geschikt voor was? Ik kan het me bijna niet voorstellen. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik het niet kan, mijn nieuwe studie lukt namelijk ook prima. Maar sinds ik met mijn ex een relatie had heb ik bijna geen tentamen meer gehaald.

Vanmorgen ging ik naar de supermarkt, met het uitzicht op nog best een aardige dag, kom ik natuurlijk mijn ex tegen. Meteen voel ik me weer ongelukkig en boos en hij zag er zo gelukzalig uit dat het pijn deed. We fietsten langs elkaar en groetten elkaar toevallig nog (ik wel op een boze toon), maar ik voel me meteen weer klote.

Ik was nog speciaal naar de andere supermarkt gegaan om hem niet tegen te hoeven komen, hij woont namelijk naast mijn vaste supermarkt en dan kom ik hem alsnog tegen.

Het is heel moeilijk, aan de ene kant wil ik hem gewoon niet hoeven missen, ik wil er gewoon overheen zijn en verdergaan met mijn leven. Maar als ik hem dan gelukkig zie word ik weer zo woedend, ergens voelt het voor mij alsof hij het niet verdient om gelukkig te zijn, omdat ik dat ook niet ben...

Vandaag voel ik me beter dan andere dagen. Ookal denk ik nog wel steeds aan hem, ik kan er steeds al iets beter mee omgaan dat hij er niet meer is.

Ik had gisteren een borrel met mijn koor, dat was heel gezellig en we zijn daarna doorgegaan naar de studentenvereniging waar we toevallig allemaal lid zijn. Voor het eerst heb ik weer een beetje lol kunnen hebben, zonder me slecht te voelen over het feit dat ik wer alleen naar huis zou moeten gaan, op sommige momenten zelfs zonder me af te vragen wat hij aan het doen was op dat moment.

Het is grappig dat een aantal mensen zich nu ineens aan het bemoeien zijn met mijn liefdesleven en pogingen ondernemen om mij aan andere jongens te koppelen. Ergens voelt dat beetje aandacht ook wel fijn. Het koppelen zelf gaat overigens absoluut niet lukken, want momenteel zit ik in de fase dat ik alle mannen stom vind, dit is inclusief mijn ex, ook wel weer een vooruitgang. Eerder vond ik namelijk alle mannen behalve mijn ex stom.

De afgelopen dagen ging het best redelijk, maar vandaag ben ik weer helemaal verdrietig en blijf ik maar weer denken aan alles wat we samen hebben gedeeld.

Gisteren stond hij volgens mij voor de deur om spullen op te halen, maar ik was net aan het eten en heb niet open gedaan. Ik had gewoon geen zin om hem te woord te staan.

Steeds vraag ik me weer af waarom mijn relaties altijd als een drama eindigen. Zou het dan toch aan mij liggen? Ook begon ik me af te vragen waarvoor ik eigenlijk bang was als hij lang weg bleef. Ik weet dat een van de redenen dat ik bang was, is dat ik heel erg onzeker ben gemaakt in de relatie en me heel afhankelijk voelde, zie ook mijn verhaal. Maar de vraag is: waarvoor was ik dan bang. Ik weet dat ik absoluut nooit bang ben geweest dat hij vreemd zou gaan, omdat ik hem daar genoeg voor vertrouwde. Het kwam zelfs pas in me op toen het al uit was en alleen maar omdat andere mensen zeiden dat hij misschien wel eens een ander kon hebben. Misschien was ik wel bang dat hij teveel zou drinken, hij kon best vervelend zijn als hij dronken was, maar volgens mij was ik daar ook niet echt bang voor, maar zag ik er meer tegenop om hem dan weer naast me in bed te hebben. Waar was ik dan wel bang voor? Voor een gedeelte was ik bang dat hij weer thuis zou komen met de opmerking dat ik hulp moest zoeken of anders zou hij me verlaten. Maar volgens mij is dat niet alles, er moet haast nog wel een reden zijn.

Ik eb dit al een week niet meer gedroomd, maar vannacht droomde ik weer dat mijn ex en ik weer bij elkaar waren en dat het zo fijn was. Ook dat zijn familie me nu absoluut niet meer mocht, maar dat maakte niet uit.

Het is echt heel naar om na zo'n droom in je eentje wakker te worden, terwijl je in je droom nog in elkaars armen lag. Het verpest meteen weer mijn hele dag, want het maakt me zo droevig.

Het is net alsof ik hem eigenlijk nog meer mis dan ik nu aan mezelf laat merken en dat mijn onderbewustzijn me dat probeert te vertellen. Ik wou dat ik gewoon eens ergens anders over kon dr