De afgelopen dagen ging het best redelijk, maar vandaag ben ik weer helemaal verdrietig en blijf ik maar weer denken aan alles wat we samen hebben gedeeld.

Gisteren stond hij volgens mij voor de deur om spullen op te halen, maar ik was net aan het eten en heb niet open gedaan. Ik had gewoon geen zin om hem te woord te staan.

Steeds vraag ik me weer af waarom mijn relaties altijd als een drama eindigen. Zou het dan toch aan mij liggen? Ook begon ik me af te vragen waarvoor ik eigenlijk bang was als hij lang weg bleef. Ik weet dat een van de redenen dat ik bang was, is dat ik heel erg onzeker ben gemaakt in de relatie en me heel afhankelijk voelde, zie ook mijn verhaal. Maar de vraag is: waarvoor was ik dan bang. Ik weet dat ik absoluut nooit bang ben geweest dat hij vreemd zou gaan, omdat ik hem daar genoeg voor vertrouwde. Het kwam zelfs pas in me op toen het al uit was en alleen maar omdat andere mensen zeiden dat hij misschien wel eens een ander kon hebben. Misschien was ik wel bang dat hij teveel zou drinken, hij kon best vervelend zijn als hij dronken was, maar volgens mij was ik daar ook niet echt bang voor, maar zag ik er meer tegenop om hem dan weer naast me in bed te hebben. Waar was ik dan wel bang voor? Voor een gedeelte was ik bang dat hij weer thuis zou komen met de opmerking dat ik hulp moest zoeken of anders zou hij me verlaten. Maar volgens mij is dat niet alles, er moet haast nog wel een reden zijn.

Misschien is het beeld dat ik had van mannen wel heel erg verkeerd en ligt het daar aan. Ik moet hier in iedere geval achter komen, voordat ik ooit weer een relatie kan beginnen, anders ben ik bang dat het straks weer op dezelfde manier af zal lopen.

Aan de andere kant begonnen mijn angsten wel pas nadat hij het uit wilde maken omdat ik borderline had. Dus moet het misschien daar wel vandaan komen.

Ik wil er graag een verklaring voor vinden, want ik denk dat dat me helpt om het allemaal beter te verwerken...