zaterdag probeerde ik te slapen en realiseerde me opeens dat het een jaar geleden was dat we samen het contract voor ons huis gingen tekenen. Wie had ooit verwacht dat het een jaar later zo af zou lopen? Dat ik tegenwoordig alleen in dit huis woon, wel met een leuke huisgenote, dat wel. Dat we geen contact meer hebben. Dat ik deze zomer in mijn eentje op vakantie ga en mijn eigen zaakjes moet regelen. dat ik zaterdag een grote rol heb in een musical en dat ik ook bezig ben met een toneelstuk. Dat ik er achter kwam dat ik eigenlijk best wel goede vrienden heb als het er op aankomt.

Toch is het heel raar, een jaar geleden had ik dat nooit gewenst. Ik had gewenst dat wij samen gelukkig zouden worden in ons huisje, dat we samen oud zouden worden. Nog steeds mis ik hem af en toe, of misschien mis ik wel alleen het idee van een dergelijke liefde. Het is eigenlijk nog maar drie maanden uit, maar het lijkt al zo veel langer.

Misschien is het maar beter zo, ondamks dat ik zoveel moet ontberen en missen, ondanks de pijn. het heeft gewoon niet zo mogen zijn. Ik zit nu achter mijn computer te typen met het raam open. Buiten hoor ik een grasmaaier en een zomergeur komt er bij mij naar binnen. Het lijkt wel alsof de kleine dingen in het leven me nu ook opvallen. Of zoals iemand in een bepaald toneelstuk waar ik heen ben geweest zei:

Vanacohtend liep ik door de stad en merkte ik dat het sneeuwde. Dit heb ik nooit opgemerkt toen ik nog getrouwd was. Ik verloor mijn liefde en mijn huwelijk, maar ik kreeg er de wereld voor terug. Een slechte ruil? Misschien wel, maar ik zou het niet anders willen....