het tijdstip waar ik al een tijdje met een moeilijk gevoel naar uitkeek is helaas aangebroken. Mijn nieuwe vriendje (het klinkt nog steeds eng) vertrekt morgen en we zullen elkaar de komnde twee maanden niet zien. Wat voelt dit eigenlijk vreemd. We zijn nog niet eens zo lang verliefd en nu gaan we alweer uit elkaar. Ik ben aan de ene kant best bang. Niet dat hij vreemd gaat of iets dergelijks, maar gewoon voor alles wat er in twee maanden kan gebeuren. Er is geen garantie dat we elkaar tegen die tijd nog altijd leuk vinden. Die garantie is er niet van zijn kant en ook niet van mijn kant, tenminste niet voor mijn gevoel. Ik ben bang dat na die tijd er wel eens een hele hoop dingen anders zouden kunnen zijn.

Misschien ben ik onbewust wel bang dat ik erachter kom dat hij het toch niet is voor mij, al kan ik me dat nu niet voorstellen. Ik ben echt heel erg verliefd en ik zou niet willen dat het ophield. Maar ik was nog maar zo kort alleen, toen het allemaal gebeurde. Eigenlijk moest ik mijn draai nog vinden en me nog settelen in mijn eigen leven. Eigenlijk is het ook juist goed dat ik hem even niet zie en een tijdje na kan denken over alles, maar ik wil gewoon de uitkomst niet weten, ik wou dat alles zo kon blijven als het nu was.

Want ondanks alles doet het toch pijn dat hij weg gaat en zal het afscheid zeker niet zonder tranen zijn.