Na me drie dagen best ok te hebben gevoeld, breekt nu toch wel een beetje het grote missen aan. Ik voel me leeg, ontheemd, lusteloos. Dit zou juist zo'n mooie tijd moeten zijn voor mij, mijn zomer, mijn tijd voor mezelf, maar het is niet zo.

Morgen moet ik op excursie met mijn studie, maar ik heb er totaal geen zin in. Komt voor een deel ook door de geweldige weersverwachting.

Ik wist niet dat het zo onzeker kon zijn, elkaar moeten missen. Ik wist niet dat anderhalve maand zoveel herinneringen op konden leveren, anders was ik er gek genoeg niet aan begonnen. Ik heb nog iets minder dan twee maanden te gaan zonder hem en als ik terugkom van excursie nog zeven weken, maar het lijkt zo lang. Het rare is dat ik anders ongeveer zo veel tijd nodig heb om over de ergste ldvd heen te komen, ik denk dus ook dat het misschien wel over gaat, dat zelfs de verliefdheid nog weg kan ebben, maar ook dat wil ik liever niet. Een geode vriend met een LAT-relatie zei tegen me: tot een dag of vier is het te doen, daarna voel je je echt rot en na een week of twee hou je het echt niet meer, langer heb ik het gelukkig nog niet meegemaakt. Ik ga het dus vier keer zo lang vol moeten houden. Gelukkig ga ik over drie weken zelf ook naar het buitenland, dus dan wordt het hopelijk wat minder. Maar momenteel heb ik alleen maar zin om te huilen....