zonet is er iets wonderlijks gebeurd. Ik moest heel erg huilen, maar dit keer niet omdat ik hem miste, maar omdat ik nieuwe dingen inzag over onze relatie. De reden waarom ik moest huilen was omdat ik verdrietig was om mezelf. Dit voelt ergens als een heel ander soort verdriet aan. Het gaat veel dieper dan het verdriet van het gemis van mijn ex, het doet ook meer pijn, maar ergens werkt het ook bijna troostend.

De situatie is namelijk zo dat mijn ex het uitmaakte omdat hij vond dat hij niet genoeg vrijheid had en al de hele relatie volgens mijn regels had geleefd en dat ik teveel last had van bindingsangst. De eerste paar dagen heb ik me af lopen vragen hoe het in godsnaam zo ver heeft kunnen komen dat ik me zo gedroeg dat hij zich zo slecht voelde dat hij de relatie uit wilde maken. Ik kon er niet bij waarom. Ik wist dat ik af en toe irrationele bindingsangst heb getoond, maar ik snapte niet meer waarvoor ik bang was en waarom ik dat eigenlijk deed.

Vandaag heb ik met een vriendin gepraat die me al heel lang kent (de meeste vrienden die ik heb kennen me maar een paar jaar). Ik begon in te zien dat een groot deel van de problemen niet door mij zijn veroorzaakt. Ik heb hem tever over mijn emotionele grenzen gelaten. Ik heb langer dan twee jaar al zijn problemen aangehoord en hem omhoog gepraat als hij bang of onzeker was. Altijd met heel veel liefde. Maar dit patroon was fout, want op het moment dat ik even iets nodig had, was dat er niet. Iedere keer als we ruzie hadden was ik degene met de psychische problemen die maar door een psycholoog opgelost moeten worden. Natuurlijk heb ik ook echt wel problemen waar ik het heel moeilijk mee heb, maar hij kon daar gewoon niet mee omgaan. Als ik nu kijk naar de keren dat we hele heftige ruzies hadden (is zo'n 4 keer gebeurd) was dat altijd als ik ergens anders mee zat in mijn leven.

Dit maakte mij heel verdrietig. Ik heb dus tijdenlang rondgelopen met dingen die niet goed voelden waar ik binnen de relatie niet over kon praten. Maar ik kon ze ook niet alleen oplossen, omdat we zo vaak bij elkaar waren en hij altijd wel iets had om over te praten. Ik heb mijn problemen weggestopt door de hele tijd voor hem te zorgen.

Ik herinner me een bepaald voorval waarbij ik me echt heel rot voelde. Op het moment dat ik dit aangaf kregen we ruzie en ben ik naar de slaapkamer gevlucht om daar te huilen. Ik heb zo'n zes uur achter elkaar gehuild en echt best hard, want ik voelde me heel verdrietig en hij is niet een keer komen kijken hoe het met me ging. Pas toen hij naar bed wilde kwam hij de kamer in en heeft hij me geknuffeld.

De laatste paar weken had ik weer problemen, van een hele andere aard overigens, die heb ik totaal niet kunnen uiten naar hem toe en ik had het er echt heel moeilijk mee. Dit zou een van de redenen kunnen zijn dat hij het uiteindelijk uitmaakte (er speelden ook wel andere dingen).

Toen ik me dit herinnerde werd ik zo verdrietig voor mezelf. Het is bijna alsof ik medelijden had met mezelf, dat ik al die tijd bij hem was en niet in staat om voor mezelf te zorgen omdat ik te druk was met hem. Het idee maakt me echt heel verdrietig. Ik heb dit nog nooit eerder gevoeld..