Zometeen komt mijn ex hier om al zijn spullen op te halen. Ze staan nu allemaal midden in de kamer zodat ik er niet langs kan en het is een enorme troep hier. Ik ben bang dat ik weer emotioneel ga worden, zoals gisteren toen hij alles uit elkaar ging schroeven. Op een gegeven moment schroefde hij het bed uit elkaar en moest ik huilen. Het is namelijk toch het bed waar we zoveel nachten in elkaars armen doorbrachten, alles werd opeens heel definitief. Zijn reactie was natuurlijk weer een waar ik totaal niet op zat te wachten. Hij toonde geen greintje begrip en in plaats daarvan zei hij: zie je wel wel, nu vraag je alweer dingen van me, ik heb al zoveel stappen terug gedaan door te verhuizen en nu vraag je ook nog om het bed.

Ik snap nu wel dat de communicatie tussen ons blijkbaar ver te zoeken was in de relatie. Hij vond dat hij altijd volgens mijn regels leefde. Maar als je een verdrietige huilbui opvat als de vraag om een bed, dan is er in je eigen hoofd toch ook iets goed mis. Blijkbaar deed hij altijd alles om mij gelukkig te houden, ook als ik daar niet om vroeg, ook als dat zijn hele plannen voor de dag in de war schopte. Ook liep hij de hele tijs rond met al zijn problemen en werden die steeds bij mij neergelegd, ik heb zoveel voor hem gedaan, maar dat is blijkbaar nooit opgemerkt door meneer. Op het moment dat ik problemen had, kon hij er niet mee omgaan en moest ik maar naar een psycholoog gaan. Emotioneel nam hij de hele tijd, maar gaf hij er nooit wat voor terug.

Nu het uit is is hij ronduit gemeen tegen me en ik vraag me af waar ik dat aan verdiend heb. Denk je iemand zo goed te kennen al die tijd, maar blijkbaar stelt het allemaal niets voor. Dat doet me zo'n pijn. Ik had met liefde mijn hele leven emotioneel voor hem gezorgd, als ik er maar iets voor terug had gekregen. Als hij alles wat ik doe op een dag maar niet als een manier had gezien om zijn vrijheid in te perken.

Maar nu gaat hij toch echt vertrekken en vanavond heeft hij zijn date waar ik in een eerder blog over schreef. Ik ben er best ongelukkig mee, maar hoe meer ik met andere mensen praat, hoe meer ik inzie dat de fout niet bij mezelf ligt en dat ik gewoon twee jaar een relatie heb gehad met een mietje die niet voor zichzelf op durft te komen en totaal niet met mijn problemen om kon gaan. Toch mis ik hem....