Gelukkig zijn... Ik zag gisteren een vriendin van me met haar nieuwe vriend, zo ontzettend gelukkig was ze! De rust gevonden waar ze al zo lang naar zocht. Ik gun het haar ten volle, maar was stiekem ook een beetje jaloers. Ik wil ook gelukkig zijn en dat delen met iemand die het waard is. Ik wil ook gelukkig zijn, zoals God zag op de zevende dag dat alles goed was en met tevredenheid terugblikte op datgene wat hij geschapen had. We streven ernaar ons ten volle te ontplooien in het leven en willen ook andere mensen gelukkig maken.

Ik vond dat het weer eens tijd was om n blogje aan te maken...

Tijd om te rusten, even geen verplichtingen, niets moet en alles mag. Lijkt wel zalig zo! Alleen kan ik er niet van genieten, mijn hoofd blijft maar vol zitten. Vol met gedachten aan jou, mijn buik zit ook vol, vol emoties voor en door jou... Wat zal de toekomst brengen? Heb je het deze keer écht begrepen of zul je het na verloop van tijd weer minimaliseren? Ga jij deze keer ook echt voor mij door het vuur? Ik heb mijn grenzen aangegeven, jij mag daar niet meer over gaan. Ik heb al zoveel aan deze puzzel gewerkt om dat ene stukje er te doen inpassen.

Lieve schat

[i]"Opgeven" is een woord dat ik niet goed genoeg ken. Ik probeer steeds te zoeken naar die ene uitweg, die me naar een oplossing brengt. Als het slecht gaat dan probeer ik het positieve te blijven zien, als de ene manier niet lukt dan probeer ik de andere. Als mensen om me heen anders denken dan ik dan blijf ik vechten voor dat ene...

Dan heb ik eindelijk al mijn moed bijeengeraapt om met hem het gesprek te hebben over mijn tweestrijd, over alles wat ik van hem vond... Heb ook heel veel respons gehad het eerste half uur na het gesprek. Hij vond het nodig om nog eens op al mijn fouten te wijzen in plaats, weet ik niet of hij de boodschap wel begrepen heeft zo. Maar toen terug bij af, alles weer bij het oude. Daar word ik zo moedeloos van! Wat ben ik dan voor hem? Waarom kan hij me gewoon geen ja of nee geven? Ik haat het antwoord dat tussenin ligt. Daar word ik zo verdrietig en teleurgesteld van.

Nog één slapeloze nacht te gaan voor het grote gesprek met mijn ex. Ik vraag me af of ik wel de juiste woorden vinden zal, of ik hier wel goed aan zal doen. Of ik het verleden dan eindelijk kan afsluiten en vooruit kijken. Ik heb angst voor zijn reactie. Ook al mag hij ervan vinden wat hij wil... Ook als hij ervoor kiest om zijn eigen weg te bewandelen zonder mij dan heb ik daar ook vrede mee. En toch... die irrationele angst blijft maar sluimeren in mijn hoofd. Eindelijk is het zo ver dat ik mijn hart op tafel leggen zal!