Heb jij mijn ziel gezien? Ik ben hem kwijt... Ik ben steeds druk in de weer, onder de mensen, in de gekte van de alledaagse dingen... En toch ben ik eenzaam, heb ik mijn hart verpand aan iemand die er niet goed voor gezorgd heeft... Hij is nog steeds in het bezit ervan en ik weet niet of daar ooit verandering in zal komen. "Het komt allemaal wel goed" zeggen ze dan. Maar ik weet niet of ik dat nog steeds kan geloven, dat het ooit echt wel allemaal weer goed komt in mijn leven... De pijn verteert alles wat overgebleven is in mij.

Lieve medebloggers/blogsters,
Ik vroeg me af wat jullie verstaan onder 'liefdesverdriet'? En hoe jullie dat ervaren?
Alvast bedankt voor de reacties!
Liefs

Wanneer houdt het verdriet op de bovenhand te hebben? Wanneer komt er weer een evenwicht? De laatste jaren van mijn leven met hem waren een rollercoaster en nu lijkt deze alleen nog maar sneller te gaan, zonder hem. Ik ben helemaal niet opgelucht dat ik "van hem af" ben... Het lukt me steeds moeilijker en moeilijker om alle negatieve zaken voor de ogen te halen. Mijn "verwachtingen" naar hem toe worden steeds kleiner en kleiner en mijn verlangen naar hem blijft me kwellen. Waarom moet het allemaal zoveel pijn doen? Waarom zijn we zo geworden? Waarom moest alles zo lopen?

I just want to lay on your chest
and listen to your heartbeat
so much...

But I know I can't
and it hurts
So much...

I miss you every day
and every night,
allways

So much...
Why???
I wish I could turn back time

Fantastische dag vandaag! Hoef je maar de radio even aan te switchen en daar heb je 't al... Wrijf het er nog maar 'ns in. Soms wou ik dat ik de tijd terug kon draaien, tot ik weer op het punt ben waarin we happy waren; waarin wij wij waren en niet ik en jij... Helaas kan ik de klok niet terug draaien en moet ik leren leven met de feiten. Moet ik leren hoe ik je moet missen, moet ik de stilte leren verdragen en moet ik accepteren dat mijn handen gebonden zijn. Het valt me zwaar, ook al is de realiteit afschuwelijk, ik had ze zo graag anders gezien!

Ik droomde vannacht dat je wou praten, dat je alles nog n keer over wou praten, dat we moesten kijken hoe we dingen recht konden trekken... Dat het je speet en dat je niet meer wilde vluchten. Een wens die misschien een illusie is? Nog steeds geen woord van jouw kant... Enkel de pijnlijke herinnering die je achter liet toen je de deur uit ging. De pijn die me overweldigt, de pijn die mijn boosheid wegdrijft en alleen maar een leegte achter zich laat. Goedbedoelde woorden en adviezen van lieve mensen die ik niet horen kan, omdat ik doof en blind geworden ben?

Schat, je hebt een mes in mijn rug gestoken. Je zei dan nog dat je van me hield en dat ik je maar moest vertrouwen, dat het verleden tijd is,... Al die jaren heb ik voor je gevochten, voor ons.. En wat deed jij? Vluchten.. Vluchten in alles en overal waar je kon, zolang je maar niet hoefde de praten over wat er diep vanbinnen zat. Over dat kleine mannetje dat zo bang is.. Je bleef maar je zin doen, zonder rekening te houden met mijn behoeftes. En ondanks mijn woede en het gevoel van vernedering mis ik je nog.. Al die jaren die we samen doorspartelden.