Vandaag een dikke 4 maand geleden dat we uit elkaar gingen (na 4 jaar). Het is veel makkelijker als je het zélf uitmaakt zeggen ze dan... Maar ik besef verdomd goed hoe bitter het toch smaakt als je er zelf door moet. We zagen elkaar graag en ik heb altijd gedacht 'als je elkaar maar genoeg graag ziet dan komt alles vanzelf wel goed en overwin je alles'. Helaas is dat niet zo. Nog steeds is het zo verdomd moeilijk om hem 'te vergeten'. De tijd heelt alle wonden? Dan heb ik een zee van tijd nodig hoor. Ik heb werkelijk alles geprobeerd om hem te vergeten!

Wat mis ik zijn lichaam tegen het mijne als ik ga slapen, zijn zachte lippen die mijn hoofd raken wanneer hij me slaapwel wenst, zijn sterke armen om me heen... Die armen waarin ik dacht veilig te zijn voor alles. Maar nu is hij er niet meer, ik kan (of eerder mag) hem niet meer zeggen hoeveel ik hem mis en hoeveel ik van hem houd. Ik moet leren om me sterk te houden. Maar ach, wat is dat loslaten zo moeilijk? Sweet dreams voor jullie straks! Liefs

Dit is het tijdstip waarop ik tegen mijn lieve schat zou zeggen 'Goeiemorgen, fijne werkdag en wees voorzichtig op de weg' Nu voelt het zo leeg zonder hem, ach wat mis ik hem verschrikkelijk. Het gevoel knaagt aan me tot er niks meer overblijft, alleen nog het verdriet. Ik zie steeds de goeie momenten tussen ons voor m'n ogen afspelen en ik vraag me af waarom... Hoe moet ik verder leren leven zonder hem?

Bij deze wil ik jullie een goeiemorgen wensen en veel sterkte met het verdriet. Het doet 'goed' te weten dat je niet alleen bent met dit gevoel. Op weg om de volgende dag te overleven...

In mijn vorige blog schreef ik dat ik weg ben bij m'n ex gewoon omdat hij zichzelf is... Dat komt wat vreemd over, want tenslotte houd je van iemand zoals die is, met al z'n gaven en gebreken. Ik houd ook ontzettend van hem! Maar we maken elkaar niet gelukkig, ik hem niet en hij mij niet. En dat is zo verdomd frustrerend! Dat als je elkaar maar genoeg graag ziet het niet altijd genoeg is om verder te gaan... Hoe graag ik dat ook wou! Iemand moéten loslaten omdat je beseft dat je beiden toch nooit helemaal gelukkig wordt is lastig. De verleiding om hem terug te nemen is zoooo groot.

Lieve mensen

Waarschijnlijk zitten de meeste van jullie in dezelfde situatie, liefdesverdriet voelt kl*te! Een 2-tal jaar geleden was ik hier ook, ik heb toen heel veel steun gehad aan deze site. In die tijd heb ik mijn ex een nieuwe kans gegeven nadat we na 2 jaar uit elkaar waren. Toen hebben we een stap verder gezet, we hebben een huisje gekocht en zijn begonnen aan verbouwingen. Helaas na nog eens 2 jaar moet ik onze relatie met heel veel pijn in het hart opgeven...

Na 2 jaar samengewoond te hebben, op zoek gegaan zijn naar een huisje om samen te kopen, gedroomd te hebben van een toekomst samen laat ie je zitten... "Ik weet t allemaal niet meer zo goed" krijg je dan te horen. Dus uit elkaar, na een week elkaar niet gezien te hebben konden we alweer niet van elkaar blijven (hij zette de eerste stap) Dan maar besloten elkaar een maand niet te zien (wel sms-verkeer) hij deed superlief en na die maand waren we opnieuw bij elkaar. Tot op het moment dat ik vroeg hoe het nu eigenlijk zat tussen ons... "Ik weet het nog steeds niet" kreeg ik als antwoord.

Vannacht gedroomd dat we zouden trouwen, ik en mijn ex. Op het einde liet hij me staan. Wakker geworden en voel me klote. Al is het dan niet werkelijk gebeurd, toch voelt het zo aan. Die ene persoon die me altijd al wou krijgen, die ik altijd een beetje afgewinpeld heb en uiteindelijk toch toegelaten heb in mijn hart laat me nu in de steek. Het doet ongelofelijk veel pijn. Het is intussen al meer dan een maand. Op sommige momenten kan ik mijn gedachten verzetten, als ik naar het werk ga of mijn hobby's doe. Al blijft hij altijd wel ergens hangen op de achtergrond, dan is het dragelijker.