Vandaag een dikke 4 maand geleden dat we uit elkaar gingen (na 4 jaar). Het is veel makkelijker als je het zélf uitmaakt zeggen ze dan... Maar ik besef verdomd goed hoe bitter het toch smaakt als je er zelf door moet. We zagen elkaar graag en ik heb altijd gedacht 'als je elkaar maar genoeg graag ziet dan komt alles vanzelf wel goed en overwin je alles'. Helaas is dat niet zo. Nog steeds is het zo verdomd moeilijk om hem 'te vergeten'. De tijd heelt alle wonden? Dan heb ik een zee van tijd nodig hoor. Ik heb werkelijk alles geprobeerd om hem te vergeten! Ik ga uit, ontmoet leuke mensen, kan zelfs nog lachen, ... Maar er is een stuk uit mijn hart dat ontbreekt! Nu heb ik zelfs een hele leuke jongen leren kennen met wie ik iets begonnen ben, maar ik voel me er echt heel slecht bij dat mijn ex nog zo in mijn hoofd rondsluipt. Telkens als ik hem zie of hoor moet ik een paar dagen serieus bekomen!

Ook al mist hij me ook en wil hij me nog steeds terug, hij lijkt te beseffen dat hij ook beter verder moet alleen. Dat doet pijn. Als hij een nieuwe vriendin heeft ga ik zo verdomd jaloers zijn! Aan de ene kant wil ik me van hem los maken, maar aan de andere kant lijk ik dat ook weer niet te willen.

Ik weet soms echt niet hoe dit verder moet. I'll be building new walls and she'll be breaking his fall... Mooi liedje trouwens van Norah Jones (uit de CD van 12 little broken hearts) Waarom is het zo lastig om dit k*tgevoel te moeten ondergaan en steeds op je tanden te moeten bijten en vooruit te gaan, je leven te moeten inrichten zonder hem, de band voorgoed forever doorknippen? Komt er ooit een tijd dat ik het zal kunnen relativeren? Dat ik inzie dat het beter was zo?

Veel sterkte nog allemaal! het zomert volop en de vlinders vliegen buiten, ik hoop ook voor jullie dat jullie ze op een dag ook weer vrij kunnen laten! Nog een fijne avond gewenst! Liefs