Ik ben op zoek naar woorden, die me helpen te omschrijven wat ik voel, die me helpen om die tonnen verdriet uit mijn lijf te krijgen. Maar ze komen niet... Het enige wat komt zijn tranen, wanhoop en vertwijfeling. Ik voel me onbegrepen en opgebrand. Ik heb het gehad met de zinnetjes 'Alles komt wel weer goed ' en 'Het leven gaat door, ook zonder hem' Het enige wat verder gaat is de tijd en het leven van de mensen rondom me. Elke dag opnieuw een gevecht tegen de hopeloosheid, waarna ik 's avonds doodmoe in slaap val. Het is zo donker hier beneden...

Donder en bliksem, de pracht van kosmos en het geluid van de goden... Ik was altijd al gefascineerd door de bliksem, het maakt een mens nederig en verwonderlijk. Ik wou dat ik er samen met jou naar kon kijken en de geur van de regen kon waarnemen. Het moment vangen in een flesje en het elke dag bewonderen op mijn nachtkastje. Nu ga ik slapen met de desillusie, doch met de geur van regen en onweer...

Streven om vooruit te geraken, vooruit te geraken in ons verbouwingen, die al veel te lang aansleepten. Streven om mijn lichaam in topconditie te houden. Je sterk tonen naar de buitenwereld toe. En diep vanbinnen een klein beetje sterven. Ik probeer het gevoel te ontlopen, steeds bezig te blijven met zaken die moeten gedaan worden, ik probeer me te bewijzen, een grote meid te zijn. Maar er zijn barsten, het gemis weegt teveel door in de weegschaal. Telkens als ik denk dat het gevoel niet meer dieper kan, dan zak ik nog een beetje dieper. Wanneer gaat het weer de goeie richting uit?

"No matter what happens, no matter how far you seem to be away from where you want to be, never stop believing that you will somehow make it. Have a unrelenting belief that things will work out, that the long road has a purpose, that the things that you desire may not happen today, but they will happen. Persist and persevere, your desired path remains possible."

Ik had je net even aan de telefoon... beetje praten over praktische dingen... geen gevoel... Ik kon horen aan je stem hoe droevig die klonk. Ik word er zo verdomd onzeker van. Ik zei dat ik met je wilde praten deze week, face to face. Je stemde in. Ik stuurde je daarna nog een berichtje, om te zeggen dat ik blij was je nog es te horen. "Ik u ook" was je reactie... En toch heb je "ons" verlaten... Ik voel me verloren in het labyrint van mijn emoties. Waarom is houden van zo simpel en los laten een helse opgave? Kon ik mezelf maar weer terug vinden...

Soms wou ik dat ik een engeltje had, een engeltje dat in mijn hart binnen kan en eventjes alle touwtjes in handen neemt, tot ik zelf weer verder kan. Een engeltje dat waakt over mijn dromen en de boze dromen verjaagt. Een engeltje dat hoop op een wolkje brengt en de stukjes uit mijn hart kan lijmen... Een engeltje die me influistert welke richting mijn hart uit moet en me beschermt tegen de boze bosgeesten op het pad.

Lieve schat,