Lieve schat,

Nog steeds mis ik je ontzettend! Het idee dat er misschien wel 'nooit meer wij' komt maakt het ondraaglijk! Ik probeer de hele dag mijn gedachten af te leiden, dingen te doen, me te focussen op de verbouwingen, mensen ontmoeten, praten, lopen, lezen, ... En toch lijkt er wel steeds iets op mijn pad te komen wat mijn emoties triggert. Ik vind het ontzettend jammer hoe het allemaal gelopen is, ook al begrijp ik dat jij jezelf moet zoeken (ik moet overigens ook mezelf gaan terugvinden). Maar de ergste gedachte is dat dit misschien wel nooit meer terug komt, ik daar niks aan kan veranderen en ik bovenal niet weet hoe ik hiermee moet omgaan. Je vond me altijd de sterkste van de twee, waarom voel ik het dan niet? Ik denk aan je en probeer het allemaal een plaatsje te geven, maar het wil maar niet lukken... De tijd met jou ging snel voorbij, de tijd zonder jou lijkt wel eeuwig te duren. Hoe houd ik dit vol? Liefs