Soms wou ik dat ik een engeltje had, een engeltje dat in mijn hart binnen kan en eventjes alle touwtjes in handen neemt, tot ik zelf weer verder kan. Een engeltje dat waakt over mijn dromen en de boze dromen verjaagt. Een engeltje dat hoop op een wolkje brengt en de stukjes uit mijn hart kan lijmen... Een engeltje die me influistert welke richting mijn hart uit moet en me beschermt tegen de boze bosgeesten op het pad.

Nu lijk ik weg te zinken in het moeras, mijn geest vertroebeld door het verdriet en mijn hart dat huilt om jou... Ik ben compleet de weg kwijt en verloren. In de nacht schijnen sterren, soms heel helder, maar dan vind ik niet de moed om ze te volgen. Het blijft maar regenen, waardoor het moeras steeds maar drassiger wordt. En toch trek ik uit alle macht aan de takken van de bomen rondom me.

Mijn liefste allerliefste, ik was de ster aan jouw hemel, maar je bent me niet gevolgd. En dat vind ik ontzettend jammer!!! Want ik hield van jou, zoals je was...

Had ik maar 'n engeltje... op m'n schouder... een engeltje dat hoop op een wolkje brengt...