Ik herken me vaak in blogs van jullie, zoals laatst de blog van Claudia29... Je wordt geleefd, maar daarnaast voel je niks dan pijn, teleurstelling, heb je geen energie meer voor eender wat. Je kan je op niks meer concentreren, je vergeet alles, met uitzondering van je ex. Want die zit elke seconde in dat kopje... Zelfmedelijden is makkelijker dan positief denken, ook al weet je dat dit je geen meter vooruit zal helpen. Je herkent die enthousiaste, zelfstandige meid van vroeger niet meer in de spiegel. Je bent slechts nog een schim van datgene wat was, datgene waar vreugde was, ...

Wat als het gemis zo groot is dat het zo ontzettend lastig is om verder te gaan? Wat als het maar niet wil beteren? Komt er ooit wel nog licht aan het einde van de tunnel of is dat een fabeltje om een mens gemotiveerd te houden?

De zon schijnt alweer, de vogeltjes fluiten en het leven draait vrolijk door... Als je denkt dat je het moeilijkste deel achter de rug hebt (je ex die zegt dat het niet meer werkt) dan komen er nog moeilijkere momenten. Je ratio zegt afstand te nemen, je hart is verslaafd en wil steeds terug. Je maakt gekke sprongen en voor je t weet lijken we weer 'wij', het klinkt en ik voel dat hij me gemist heeft... Maar dan is hij weer weg en lijk ik wel n vreemde voor hem. Ik neem dan ook geen standpunt in en laat alles maar zijn beloop. Het sloopt me, het maakt me kapot!

Ken je dat gevoel van leegheid? Je vecht en je gaat door, hoe diep je ook valt. Je probeert alles uit om terug dat feel-good-moment te beleven. Je doet alles volgens 'het boekje'. En toch merk je dat je helemaal op de bodem zit, in de duisternis, met je hart dat overgeeft en het lege gevoel vanbinnen. De mensen rondom je lijk je niet meer te horen, noch te zien... Ze schreeuwen maar om je eruit te helpen, maar ze lijken machteloos. Je staart voor je uit en vraagt je af waarom het er nog toe doet. Waarom je niet gewoon verder kan zonder die ander.

Alweer eventjes geleden dat ik nog n blogje schreef, nu terug thuis, de klap komt weer heel zwaar aan. De tegenstrijdige signalen van zijn kant, de druk vanuit mijn omgeving, de machteloosheid van de mensen rondom me, het blijven vechten om me ertegen te verzetten, ... Alles is een ontzettend grote ontgoocheling! Ik word door hem genegeerd en dat doet zo'n pijn! Er lijkt helemaal geen einde aan te komen en mijn doelen, waarvoor ik gestreden heb, lijken lang vervlogen. Hoe diep moet ik nog buigen? Hoe diep moet ik nog vallen? Hoelang houd ik deze gevoelens nog vol?

Mezelf overtuigd om naar het jaarlijks personeelsfeest te gaan, om daar tussen alle koppeltjes te gaan zitten en over koetjes en kalfjes te praten. Mensen lachen, dansen, zingen, drinken en zijn uitermate vrolijk. Ik heb het gevoel een vreemde eend in de bijt te zijn. Als het gesprek weer over 'trouwen' en 'kinderen krijgen' gaat probeer ik dat te negeren en aan andere dingen te denken. En toch blijf ik gevangen zitten in mijn gevoel van eenzaamheid, ik hoor hier helemaal niet thuis... Enkele collega's weten wel wat er aan de hand is met me, maar op zo'n avond kan er niet over gepraat worden.

Lieve schat, ik wil je zo graag vertellen hoe hard ik je mis, hoe zeer ik je nodig heb. Maar dat mag ik niet, ik moet sterk zijn en het lukt me maar niet... Ik kan er niet mee omgaan met die oppervlakkigheid. Ik leef niet meer zonder jou, ik voel me afgewezen en genegeerd. Ik weet niet meer hoe ik verder moet. Ik probeer en ik vecht, maar telkens opnieuw komt die zee van emoties terug en dan raak ik niet meer uit die angst- en paniekaanval.