De zon schijnt alweer, de vogeltjes fluiten en het leven draait vrolijk door... Als je denkt dat je het moeilijkste deel achter de rug hebt (je ex die zegt dat het niet meer werkt) dan komen er nog moeilijkere momenten. Je ratio zegt afstand te nemen, je hart is verslaafd en wil steeds terug. Je maakt gekke sprongen en voor je t weet lijken we weer 'wij', het klinkt en ik voel dat hij me gemist heeft... Maar dan is hij weer weg en lijk ik wel n vreemde voor hem. Ik neem dan ook geen standpunt in en laat alles maar zijn beloop. Het sloopt me, het maakt me kapot! Ik zit zo diep dat ik soms denk dat het niet dieper meer kan. En dan besluit ik met hem te gaan praten, het 'alles-of-niks-verhaaltje', waar ik de afloop al van kan gaan vermoeden... Ik ben ontzettend bang, ik voel me als een rat in n kooi, niet wetende hoe ik hier ooit nog uit geraak. Rationeel weet ik dat er ook ooit weer licht komt aan het einde van de tunnel, emotioneel geloof ik er geen bal van. Ik kan geen glip opvangen, geen straaltje, alleen maar duisternis... The hardest part is het gesprek (vanavond?)

The hardest part is dat je weg gaat, je spullen meeneemt en ons huis 'mijn huis' wordt. Een huis dat van ons was en waar we ook veel vreugde gedeeld hebben, waar je niet meer wilde wonen, maar toch vaak komt... Ik ben geen speelbal en dat moet jij eindelijk maar eens begrijpen, moet mijn hart ook doen...