ik weet helemaal niet jouw achtergrond, maar ik wil je een stukje van mijn zoektocht meegeven.
Als ik jouw verhaal lees, dan lees ik meer dan alleen liefdesverdriet, dan lees ik een onderliggende heel diepe pijn van iemand die zich verloren voelt en dat nu deels verbindt aan het hem missen. Alsof jouw ziel weg is. Ik had iedere keer als er een relatie uitging, dezelfde gevoelens. En ik bleef heel lang gevoelens houden voor mensen die mij vaak helemaal niet eens konden geven wat ik graag wilde, een diepere verbinding. En ik koppelde mijn gevoelens van leegte, van gemis dan aan hen. Maar door een persoonlijke zoektocht ben ik erachter gekomen dat het echt diepe gemis voortkomt uit mijn jeugd. Nooit gezien door mijn eigen ouders, nooit leren gezonde grenzen stellen, mezelf leren zijn, mijn eigen emoties leren tonen, niks van dit alles want dat werd afgekapt. Mede daarom opgegroeid met een lage zelfwaarde, stil en diepe denker diepe voeler, mezelf wegcijferen om iedereen blij te maken, weinig tot geen grenzen, snel mensen vertrouwen die later mijn vertrouwen niet waard bleken. Ook in de liefde.

Onveilig gehecht in mijn eigen jeugd, en als er iemand kwam die mij zag (of leek te zien) dan was ik zo blij en vertrouwde die persoon misschien te snel, of ik bleef vooral heel lang vasthouden aan een persoon die niet goed voor mij was, of die al een tijd heel gemeen was maar me af en toe nog een kruimeltje toewierp, en ik bleef genoegen nemen met kruimels, want ja hij zag me tenminste? En iets is beter dan niets toch? Ik kon mezelf niet zien. Ik had net als jij het gevoel dat ik een soort vreemdeling was, mijn ziel altijd ergens anders. Nu weet ik dat het het enorme gemis uit mijn jeugd was, en dat mijn ziel gewoon bij mij is en mijn hart ook, het is van mij en aan mij de verantwoordelijkheid om mensen uit mijn leven te weren die alleen kruimels te geven hebben.

Ik ben gaan lezen over trauma bonding, hoe je vast kan blijven hangen aan iemand en kan blijven proberen omdat je op een vreemde manier gehecht bent aan de pijn en af en toe mooie momenten tussendoor. Hoe je kan blijven hopen dat iemand toch weer in je leven terugkomt, ook al heeft die persoon je geen goed gedaan. Het kwam voort uit dat diepe gemis, verlatingsangst, het alleen op de wereld gevoel afkomstig uit mijn jeugd. Het was deels liefdesverdriet maar deels weer teruggaan naar dat heel zware diepe gevoel van niet gezien zijn. En wat ik nu pas echt voel en ook in de praktijk breng, is mezelf zien. En iedereen die niet goed voor mij is, grenzen aangeven naar die personen en als het niet goed blijft gaan, zelf weglopen. En heel heel heel goed voor mezelf zorgen, alleen voor mezelf.

Niemand heeft jouw hart, niemand heeft jouw ziel, dat voelt misschien zo maar het is niet zo, jij hebt zelf controle.
Waarvoor wil jij vluchten?
Waarvoor wil jij vechten?

Je blijft er toch ten alle tijde zelf verantwoordelijk voor dat er goed voor je hart wordt gezorgd?
Wat je een beetje blijft doen (en niet zo een heel klein beetje) is geen verantwoordelijkheid nemen voor de keuzes die je zelf gemaakt hebt de afgelopen jaren door het iedere toch weer te proberen. Misschien zit daar wel je probleem....

Het is een mooie eigenschap om te bezitten als mens; door alle shit heen de mooie kanten van een ander te willen blijven zien. Alleen als je daarin tegen de klippen op in wil blijven volharden en het ten koste van je eigen geest en lichaam gaat, dan zou je jezelf wel eens af kunnen gaan vragen of je niet op andere wijze hetzelfde gedrag vertoond als je ex-partner,......een vorm van verslavingsgedrag.

Door de tijden heen heb je een diversiteit van zeer goede reacties gekregen op je blogs die je erop wezen het bij jezelf te gaan zoeken. Die reacties schoof je altijd terzijde met 'ja, maar's' of negeerde je. Zoals je nu in dit blog ook doet. Reacties die je bevestigen in je verdriet, pijn, gemis, dat je beter verdiend of het verkeerde gedrag van je ex, omarm je (dank je wel lieverd...).

Is een keuze die verder prima is.
Alleen blijft verbazingwekkend en bijzonder dat er nooit ergens in een van je blogs of reacties enige vorm van opluchting of gevoel van bevrijding te bespeuren is dat de relatie voorbij is, vooral t.b.v. je eigen welzijn en toekomst voorbij blijft en je weer regisseur van je eigen leven kan worden.

Dat noemen ze 'magisch' of wensdenken.