Gelukkig zijn... Ik zag gisteren een vriendin van me met haar nieuwe vriend, zo ontzettend gelukkig was ze! De rust gevonden waar ze al zo lang naar zocht. Ik gun het haar ten volle, maar was stiekem ook een beetje jaloers. Ik wil ook gelukkig zijn en dat delen met iemand die het waard is. Ik wil ook gelukkig zijn, zoals God zag op de zevende dag dat alles goed was en met tevredenheid terugblikte op datgene wat hij geschapen had. We streven ernaar ons ten volle te ontplooien in het leven en willen ook andere mensen gelukkig maken. Maar iets houdt me tegen, iets blokkeert mijn gevoel en mijn geluk. En ik wil er niet aan, ik weet dat hij de reden is en dat ik hem nu eindelijk eens moet leren los laten. Maar mijn hart wil er niet aan en toch is er dat verlangen, verlangen naar beter en niet meer het tevreden zijn met 'goed genoeg'. Het komt niet voort van een soort perfectionisme, waarin ik veeleisend ben over dat soort partner dat ik voor ogen heb, wel over het niet meer willen van bepaalde dingen. Dat gevoel niet meer willen hebben dat zijn drank, drugs en vrienden eigenlijk meer prioriteit krijgen als het erop aankomt. Niet meer willen dat gevoel hebben dat ik beter mijn best moet doen om hem te 'pleasen'. Niet meer dat gevoel moeten hebben dat ik er voortdurend naar streef om hém gelukkig te maken en daarbij mijn eigen dromen aan de kant schuif! Waar ben ik mee bezig, wat heeft hij dan dat ik er niet bij weg kan? Zelfs daar weet ik geen antwoord op. Ik weet alleen maar dat het nou es tijd wordt dat ik ook verdomd gelukkig word! En dat wens ik jullie allemaal ook toe lieve ldvd'ers, ik weet dat t komt! Echt, maar we moeten het tijd geven. Tijd... tot de zevende dag, en dan zullen we zien dat het goed was zo