Dan heb ik eindelijk al mijn moed bijeengeraapt om met hem het gesprek te hebben over mijn tweestrijd, over alles wat ik van hem vond... Heb ook heel veel respons gehad het eerste half uur na het gesprek. Hij vond het nodig om nog eens op al mijn fouten te wijzen in plaats, weet ik niet of hij de boodschap wel begrepen heeft zo. Maar toen terug bij af, alles weer bij het oude. Daar word ik zo moedeloos van! Wat ben ik dan voor hem? Waarom kan hij me gewoon geen ja of nee geven? Ik haat het antwoord dat tussenin ligt. Daar word ik zo verdrietig en teleurgesteld van. Ik weet het, moet weer aan de praat met hem, ik zie er tegen op, heb eventjes helemaal geen strijdlust meer. Had ik maar een schouder om op te huilen, een arm om in te schuilen... Want hij is duidelijk niet daar. Ook rozenblaadjes vallen *zucht* liefs (het laatste beetje dat me vandaag nog rest is voor jullie mijn lieve lotgenoten!)