Tijd om te rusten, even geen verplichtingen, niets moet en alles mag. Lijkt wel zalig zo! Alleen kan ik er niet van genieten, mijn hoofd blijft maar vol zitten. Vol met gedachten aan jou, mijn buik zit ook vol, vol emoties voor en door jou... Wat zal de toekomst brengen? Heb je het deze keer écht begrepen of zul je het na verloop van tijd weer minimaliseren? Ga jij deze keer ook echt voor mij door het vuur? Ik heb mijn grenzen aangegeven, jij mag daar niet meer over gaan. Ik heb al zoveel aan deze puzzel gewerkt om dat ene stukje er te doen inpassen. Nu probeer ik het nog even met de figuurzaag en als ook dat niet lukt dan laat ik je los. Bah, wat haat ik dat woord!