Ik vond dat het weer eens tijd was om n blogje aan te maken...

Even een terugblik op het voorbije jaar. Iets meer dan n jaar geleden deed ik n stap achteruit, gingen we uit elkaar omdat het niet meer ging. Ondanks t feit dat ik iemand nieuws tegen gekomen was, bleef ik van hem houden. Bleef ik contact houden en keek ik uit naar elke keer dat hij langs kwam. We groeiden weer naar elkaar toe. Ik besloot om hem duidelijk te maken dat ik ontzettend van hem hield, maar dat ik wou dat er dingen veranderden. Ik zag hoe hij probeerde, hoe hij zijn gevoelens onder woorden probeerde te brengen zonder ze weg te drinken. Ik putte er kracht uit en vond ook dat n mens niet van de ene op de andere dag kan veranderen. Tegen alle oordelen van mensen rondom mij in ging ik met hem verder. We hadden leuke momenten samen, maar ik had ook heel veel verdriet.

Ik heb het gevoel dat hij op mijn hart blijft trappen. Ik blijf mijn grenzen maar aangeven en hij blijft die maar overtreden. Hoe kan je van zo iemand houden vraag je je dan af? Wel ... ik kan dat blijkbaar wel... Het voelt alsof ik hem helemaal niet los KAN laten, ik voel me zo ongelofelijk zwak! De angst om in cirkels te blijven draaien is groot. Waarom ben ik niet overtuigd dat ik het wél kan? Waarom vind ik die moed niet, waarvan andere mensen duidelijk wel t lef zouden hebben? Ik voel me ontzettend verantwoordelijk en loyaal tegenover hem, ook al zegt mijn verstand iets anders. mijn gevoel wil niet mee. Ik kén dat spel maar al te goed, de strijd tussen het verstand en de ziel. En toch laat ik me er telkens opnieuw aan vangen.

Was het alles nu waard uiteindelijk? Waar zullen we volgend jaar staan? Hier nog steeds op ldvd? Na al die jaren van verdriet en miserie? Zo hard heb ik gewerkt aan mezelf, het lijkt als een kaartenhuisje in elkaar te zakken. Hoelang zal ik dit nog verdragen? Houdt t ooit op? Komt alles ook écht ooit goed?