Heb sinds gisteren weer een verschrikkelijk down moment (nu al weer bijna 2 dagen dus)....

Op dit moment kan ik er gewoon niet bij dat de liefde van mijn leven mij zo keihard heeft laten vallen. Dat hij het na 2 maanden nog steeds niet kan opbrengen om iets van zich te laten horen. Ik weet dat ik hem tekort heb gedaan in onze relatie. Hier heb ik ook zo veel spijt van en hem dit in 2 mails laten weten. Ben aan de ene kant zo boos dat hij het na 5 jaar relatie niet eens kan opbrengen om te reageren op mijn mails. Iedereen in mijn omgeving zegt dat ik hem dit niet moet kwalijk nemen, omdat hij met alle macht vam mij los probeert te komen en dat mijn gevoelens en spijtbetuigingen hem daar niet bij helpen.

Ik ben nog steeds aan het wachten op een berichtje van mijn ex. Maar ondertussen (door de opinie van mensen in mijn omgeving) weet ik het even allemaal niet meer.Ik ben eigenlijk bang dat mijn ex best de intentie heeft gehad (op het moment dat hij mij smste) om een 'eindgesprek' te houden, maar dat hij het toch niet kan. Vandaar ook waarschijnlijk dat ik nog steeds niks van heb gehoord.

Op dit moment is het bij mij heel erg dubbel. Ik wilde dit gesprek om het goed te kunnen afsluiten en om hem gewoon nog een keertje te kunnen zien. Kan de gedachte gewoonweg niet verdragen dat ik hem nu, na 5 jaar, niet meer zal zien. We wonen namelijk totaal niet bij elkaar in de buurt. En ik hoopte te ontdekken of er nog wel een basis voor vriendschap over is. En ja om heel eerlijk te zijn hoopte ik ook dat hij misschien zou zwichten als hij me weer zou zien.

Het is nu zo'n 2 maanden uit met mijn ex met wie ik 5 jaar samen was. We hebben helemaal geen contact meer. Hij gaf aan (op mijn aandringen) dat hij nog wel zou laten weten wanneer we een keer konden afspreken om alles goed af te sluiten. In eerste instantie wilde hij dit ook niet, maar is daar later dan toch op terug gekomen. De relatie is door hem overigens plotseling verbroken, ik heb het niet zien aankomen. Reden: bepaalde gedragspatronen die hij niet meer zag zitten. Ik denk dat dit wel heeft meegespeeld, maar dat hij blijkbaar ook klaar met me was op de één of andere manier. Anders lijkt het me niet dat je van de 1 op de andere dag zo'n lange relatie kan verbreken. Maar goed...

Word zo gek van het wachten. We zijn nu meer dan een maand uit elkaar, maar kan hem gewoon niet loslaten. Hij liet, op mijn aandringen, een week geleden weten dat hij nog wel een keer wilde afspreken. Zodat we goed uit elkaar konden gaan en ik afscheid van hem kon nemen. Onze breuk kwam voor mij namelijk bij donderslag bij heldere hemel. Vervolgens was er bij mij veel verwardheid en wanhopigheid. En bij hem veel boosheid (ik denk voor hem een manier om van mij los te komen). Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik afscheid van hem heb kunnen nemen. En ik wil niet dat hij op een dergelijke manier uit mijn leven verdwijnt. Ik was blij dat hij dus nog een keer wilde afspreken. Maar nu meer dan een week later heb ik nog niks van hem gehoord....

Hey allemaal,

Mijn relatie (duurde 5 jaar) is sinds een maand uit. Het is heel onverwacht gebeurt, ik heb het totaal niet zien aankomen. Hij gaf aan dat hij het niet meer in balans vond. Hij gaf naar zijn zeggen te veel en ik te weinig. Ik zou hem met steeds kleine dingetjes heel erg kwetsen. Ik zie nu zo helder wat ik verkeerd gedaan heb. Het stomme is dat ik helemaal niet door heb gehad wat voor een schade mijn ondoordachte gedrag met zich heeft meegebracht. Ik vind het heel erg begrijpelijk dat hij besloten heeft voor zichzelf te kiezen.

Nu, een maand later, durf ik echt met zekerheid te zeggen dat ik mijn oude patronen kan loslaten en dat ik hem nooit meer zo zal kwetsen zoals ik dat in het verleden deed. Het is zo moeilijk want hij heeft het contact geheel verbroken. Ik denk omdat hij er anders geen streep onder kan zetten. Ik heb aangedrongen op een laatste gesprek zodat we goed uit elkaar kunnen gaan. Hij smste terug dat hij dat ook wel wil en dat hij nog zou laten weten wanneer we dat zouden plannen. Ik weet dat het echt een 'afscheidsgesprek' zal worden en toch put ik er nog zoveel hoop uit. Iedereen zegt dat ik dit niet moet doen...en ik wil dit ook niet. Maar het gaat vanzelf. Ik ben zo bang dat ik hem nooit los kan laten. Dat ik over een jaar nog iedere dag aan hem denk. Het is zo moeilijk om te accepteren dat het echt over is. We waren 5 jaar lang zulke goede maatjes en we waren er altijd voor elkaar.