Weet dat ik ondertussen wel alle antwoorden heb, maar moet hier toch weer even wat 'spuien' omdat het zo verschrikkelijk pijn doet!

Op m'n verjaardag dus niks van m'n ex gehoord, de dagen erna overigens ook niet. Ik had die dag als ultimatum voor mezelf gesteld. Ik heb hem een dag daarna nog een heel vriendelijke mail gestuurd. Hij had me tenslotte wel beloofd om nog met elkaar te praten. In die mail er vriendelijk op aangedrongen dat ik dat gesprek toch wel graag op de korte termijn zou willen houden. Dat ikzelf het gevoel heb dan echt verder te kunnen. Dat het voor mij niet goed voelt om onze relatie van 5 jaar op deze manier achter me te laten. Kortom, of hij hier even op wilde reageren zodat ik weet hoe hij hierin staat.

Ondanks dat ik er op voorbereid was dat ik niks van hem zou horen op mijn verjaardag, is het toch een grotere schok dan ik had verwacht.

Helemaal niks van hem gehoord. Geen simpele 'gefeliciteerd', helemaal niks. Na 5 jaar lang lief en leed met elkaar te hebben gedeeld kan een felicitatie er niet eens meer van af. Ik probeer het te begrijpen, me in zijn rol te verplaatsen...maar ik kan er gewoonweg niet bij. Waarom doet hij dit? Denkt hij soms dat ik hoop zal putten uit het woordje gefeliciteerd?? Als de reden dat wij uit elkaar zijn gegaan omdat ik was vreemdgegaan of iets dergelijks, dan zou ik het kunnen begrijpen. Maar nee, we zijn uit elkaar omdat meneer mij te dominant vond en vond dat ik hem te vaak kwetste.

Morgen ben ik jarig. Ik zie er nu al heel erg tegenop. Het is dan ook precies een maand geleden dat ik het laatste smsje van mijn ex kreeg met de tekst 'ik laat je nog wel weten wanneer we een keer kunnen afspreken...'

Hoe dan ook zal morgen pijn doen. Of ik nu wel of niks van hem hoor. Als ik wel iets van hem hoor zal het een 'leeg' en afstandelijk smsje of kaart zijn. Dat zal pijn doen. Want na 5 jaar is het zo raar om zoveel afstand te voelen tussen jou en degene van wie je nog zoveel houdt. Het geeft dat ook iets heel definitiefs aan. Hij is er echt klaar mee en heeft mij losgelaten.

Ik droom ook bijna iedere nacht over mijn ex. Ik droom alleen maar 'goede' dromen. Dromen waarin ik samen met hem weer de beste maatjes ben, zoals we dat tijdens onze relatie waren. Dat ik weer in zijn armen lig. Had laatste een droom die zo echt leek. Ik kon hem bijna letterlijk voelen en echt ruiken.

Ik vraag me af of dit soort dromen horen bij het proces van loslaten. Het lijkt namelijk meer op juist niet los kunnen laten. Blijven vastklampen ofzo...

Iemand een idee?

Waar ik gisteren een moment van kalmte en relatieve rust over me had, is dat nu weer totaal anders. Uit respect wil ik hem laten gaan. Hem zijn eigen ding gunnen, zijn eigen ontwikkeling etc. Maar ik wil hem ook weer niet laten gaan. Mis hem weer zo verschrikkelijk.

Ik merk dat ik ook steeds probeer te analyseren/achterhalen wat hij denkt, waarom hij doet wat hij doet. Veel mensen denken dat hij het waarschijnlijk ook heel moeilijk heeft met onze breuk. Dat hij daarom ook helemaal geen contact meer zoekt. Maar er zijn ook mensen die zeggen dat het hem waarschijnlijk juist niet meer zoveel doet. Hij gaat verder met zijn leven, en daar hoor ik niet meer bij, daarom neemt hij geen contact meer op. Ik zou me eigenlijk niet met hém bezig moeten houden, maar ik zou het zo graag willen weten. Heeft hij pijn, heeft hij verdriet?

Ondanks het feit dat na 2 maanden de verschillende emoties als sneltreinen voorbij vliegen gedurende elke dag...op dit moment is er even een soort van relatieve rust in m'n hoofd. En ik geniet daar maar even van zolang als het duurt.

Alle emoties draaien nog steeds allemaal om verdriet. Ik kan gewoon niet echt boos op hem zijn. Nu ik wel in staat ben om wat meer afstand te nemen kan ik zien dat hij voor zichzelf gekozen heeft. Hij heeft een hele moeilijke jeugd gehad en heeft altijd voor anderen gekozen, hijzelf kwam altijd op de laatste plaats. Hij heeft naar zichzelf een heel liefdevol gebaar gemaakt door bij mij weg te gaan. Klinkt heel raar, maar hij verdiend het om gelukkig te zijn.

Vandaag via internet twee foto's gezien van mijn ex in het café bij hem in het dorp. Helemaal geen schokkende foto's ofzo (geen meisje op te bekennen)....maar toen ik hem zo zag overviel het me weer zo erg. Het is nu bijna 2 maanden uit en sindsdien heb ik hem ook niet meer gezien. Op die foto's zag hij er weer zo vertrouwd uit. Hij hoort bij mij. Hoe hij lacht, zijn lichaamshouding...ben nog zo verliefd. Ben dat ook altijd gedurende onze 5 jaar samen geweest. Zou hem zo graag willen knuffelen en zeggen dat het allemaal wel goed zal komen, dat wij bij elkaar horen.

Als ik die foto's zo zie dan voel ik gewoon zo sterk dat dit niet klopt. Dat wij echt bij elkaar horen. Het is dan echt niet alleen fysieke aantrekkingskracht...maar echt op zielsniveau (lijkt het althans). Hou zoveel van hem....