Hoi, ja zo zijn exen......je moet er helemaal niks meer van verwachten ze zijn zo hard als maar zijn kan!
Wat zijn de negatieva kanten in hem? som die eens op..en blijf ernaar kijken als je hem gaat missen, hij neemt afstand omdat voor hem het boek allang al dicht is, probeer hem ook meer los te laten.

Suc6!

... deze zin roept zoveel bij me op, ik vertel mezelf dit ontelbaar veel keer elke dag, en toch probeer ik het steeds weer. Snap heel goed wat je voelt, het is zo zwaar, het is ook haast niet te begrijpen waarom iemand na zoveel jaar ineens alle contact kan verbreken.

Maar ik herken in jouw verhaal ook veel, ook mijn ex zegt dat ik hem veel gekwetst heb, "jij wildealtijd jouw zin doen", kreeg ik te horen. Ja, hij heeft deels gelijk, ik ben heel goed in het laten weten wat ik wil. Maar wat hij niet wil/kan beseffen, is dat zijn eigen gedrag daarin ook een grote rol heeft gespeeld. Want er kwam steeds minder uit hem, geen initiatief meer: zullen we dit of dat gaan doen, nee, ik moest het als maar verzinnen. En bijv. bij het plannen van een vakantie, had ik wel eens het gevoel dat het vooral mijn idee was, en ging ik dus vragen "maar wat wil JIJ dan, want ik heb het gevoel dat het meer mijn vakantie wordt dan de onze". Dan kreeg ik de reactie "nee, ik vind het wel goed zo" of iets dergelijks, en soms had ik er nog steeds geen goed gevoel bij, en vroeg ik door: wil je dit echt. Dan werd hij dus boos, en zei "ik zeg toch dat ik het goed vind". Ja, en nu, tijdens de scheiding, zei hij dat ik altijd bepaalde ... tja, hier kan ik dus niets mee, hij is alleen gefixeerd geweest (en nog??) op mijn negatieve kanten, zonder zijn rol daarin te (h)erkennen. Wat mij het meest boos maakt is dat hij hier nooit over gepraat heeft, maar wel contact heeft gekregen met een andere vrouw, met wie het natuurlijk wel gezellig was, zonder de sores van het dagelijks leven samen, en mij waarschijnlijk steeds heeft vergeleken. Ja, dan kwam ik er niet goed af, ik had geen idee dat hij zo met mijn gedrag zat, want hij sprak er niet over. Hij heeft trouwens wel gelijk dat ik soms overheersend was, en ik besef dat ik het laatste jaar steeds minder om zijn mening vroeg, omdat ik het onbewust toch zat was om die er steeds uit proberen te trekken. Want dat was het: om achter zijn gevoelens te komen moest ik echt trekken, en na zoveel jaren breekt dat op. Dus dat versterkte zijn negatieve gevoelens, en zo is de cirkel rond ...

Ja, ik kan het allemaal mooi analyseren, dat weet ik, misschien herken je er wat in, al maakt het de pijn niet minder.

En wat die verjaardag betreft: ik was jarig ruim een week na de breuk, we woonden nog in hetzelfde huis en hij heeft me niet eens gefeliciteerd ... nog nooit zo'n rotverjaardag gehad als dit jaar.

Meid, het blijf nog wel een tijdje moeilijk, maar schrijf het hier van je af, stop je woede en verdriet niet zomaar weg. Dat is moeilijk, ik weet het, bij mij komt nu pas het echte verdriet en de woede naar de oppervlakte (bijna half jaar verder), en dat kan mijn omgeving goed merken.

Gelukkig van een aantal mensen veel steun, zelfs via dit forum (thanks, lieve Italy) en die helpen me door deze moeilijke tijd heen. Wees niet bezwaard, zoek die steun gewoon, je mag ook altijd een PB sturen.

Sterkte en liefs, Vincie