Zoals ik in eerdere blogs schreef, mijn ex heeft een nieuwe relatie. Een relatie die verder gaat dan verliefdheid alleen. Hij omschrijft het als: 'alles valt nu op z'n plek'. Zij is een stuk ouder. Maar goed, beiden zijn volgens mij oprecht met elkaar. Zoals ik al schreef, het klint echt alsof hij zijn soulmate is tegen gekomen. Ondanks dat er veel obstakels zijn voor ze omdat er een leeftijdsverschil, nationaliteitsverschil en verschil in opleidingsniveau, denk ik dat de liefde bij hun overwint.

Ik weet even niet waar ik het zoeken moet. Ik loop bijna letterlijk tegen de muren op van de pijn en verdriet.

Gisteren belde m'n ex (heel onverwacht) dat hij het die dag graag met me wilde afsluiten. Ergens toch weer dat sparkje hoop. Maar goed...

Het was een heel mooi en goed gesprek. Vriendschappelijk en met veel wederzijds respect. Maar ik zag ook dat hij het echt achter zich heeft gelaten en gelukkiger was zo. Dat stak al enorm. De reden waarom is het uitgegaan is omdat ik bepaalde dingen deed die hem stoorde en ik te veel de boventoon voerde. Niet omdat we niet meer van elkaar hielden. Maar hij zei, en ik zag het ook, dat de liefde bij hem weg was. Hij gaf wel om me en wil ook graag dat het goed met me gaat, maar niet meer als houden van in een relatie.

Heb het vandaag toch weer even nodig om het e.e.a. van me af te schrijven omdat ik weer even balanceer op het randje van verdriet/wanhopigheid en 'het gaat wel'-gevoel.

Nu, iets meer dan 2 maanden verder, kan ik zeggen dat ik aardig bezig ben mijn 'nieuwe' leven op te pakken. Ik onderneem veel, leuke en nieuwe dingen. Dingen die ik zeker nooit gedaan had als ik nog samen met mijn ex was geweest. Aan de ene kant voel ik me hier heel goed bij. Ik zie het in ieder geval wel als een kans dat mijn leven deze wending heeft genomen. Dus ik geniet op een bepaalde manier van het opbouwen van een nieuwe vriendenkring, uitgaan en een nieuwe studie beginnen.

Vannacht heb ik een besluit genomen waar ik rust in kon vinden en voelde me ook sterk. Ik dacht: wat die sms ook betekende, het maakt niet meer uit. Ik heb niks meer met zijn leven en zijn wereld te maken. Dus het zou me aan m'n reet moeten roesten wat ie allemaal doet. Mijn verstand is geloof ik na 2 maanden (eindelijk) zover om hem echt helemaal los te laten. Ben het zat om telkens maar weer overmand te worden door verdriet, hem te missen, nog steeds op mijn mobiel te kijken 20x per dag, kwaad zijn omdat hij niks heeft laten horen op mijn verjaardag etc.

Ik hoop dat mijn gevoel mijn verstand op de voet volgt met de tijd. Het voelt nu nog zo als balanceren...1 zuchtje wind en ik lig weer om. Maar ik wil nu sterk zijn en hem los laten en rust vinden in mezelf. Hoop echt dat dit gevoel de overhand krijgt en dat het missen niet meer zo op de voorgrond kruipt. Heb daar even helemaal geen zin meer in....

Nadat ik vanochtend een sms van mijn ex kreeg die overduideijk niet voor mij bedoeld was heb ik hem ermee geconfronteerd door zijn voicemail een aantal keer in te spreken. Dat ik wil weten hoe het zat. Of ie een ander heeft of nog erger, al had toen ie nog met mij was. Hele dag niks gehoord. Hij is op oefening dus kon daar dan nog inkomen. Ze kunnen niet te pas en te onpas sms-en en bellen.

Kreeg dan vanavond een sms terug. 'Oke! Dat bericht was van wachtmeester ... voor zijn duitse vriendin. Foutje dus. Is toch wat, moet ik me nog steeds verantwoorden.'

In eerste instantie heel veel opluchting. Geloofde hem gelijk. Maar toen kwamen toch de twijfels. Hoe komt die collega van hem dan helemaal bij mijn nummer terecht? Als hij zijn vriendin wil smsen dan hoeft hij toch niet in de telefoonlijst van mijn ex te zijn? Dan moet ie gewoon haar nummer intoetsen als hij klaar is met het smsje. Mijn omgeving vertrouwen het ook niet.

Nadat hij mij vanochtend het smsje stuurde dat voor zijn nieuwe vlam bedoeld was heb ik hem ermee geconfronteerd. Ikzelf denk ook wel dat hij me niet met haar bedrogen heeft, dat hij pas wat met haar begonnen is nadat wij uit elkaar waren.

Ondanks het feit dat hij mij waarschijnlijk niet met haar bedrogen heeft vind ik dat hij me toch een antwoord schuldig is. Hij maakt de fout om dat smsje naar mij te sturen, als ik dan vraag hoe het zit moet ik daar toch een antwoord op kunnen krijgen?

Heb hem nog een keer gebeld, nu stond z'n mobiel wel aan. Dit betekend dat hij mijn sms en voicemail wel al gehoord heeft. Hij laat gewoon helemaal niks meer van zich horen. Durft hij het niet te zeggen? Of vindt hij dat ik daar geen recht op heb, dat ik er niks meer mee te maken heb. Dat we uit elkaar zijn en dat het me geen ene reet aan gaat?

Hij heeft een ander....het is een feit, ik kan er niet meer omheen.

Nadat ik hem een mail had gestuurd omdat ik graag op korte termijn het afscheidsgesprek wilde houden en hem had ge-smst...kreeg een sms terug vanochten. Hij was nu inderdaad op oefening (militair) en kon daarom nu niet mailen. De eerst volgende gelegenheid die hij had zou hij terugmailen. Nog geen minuut later krijg ik een smsje die duidelijk niet voor mij bedoeld was:

Hi my love. Then I could work as a comedian in Berlin . Thank you for the lamp. I have maximum vision. 190 km left, Stau's. Love you. Sleep well. Kiss