Vannacht heb ik een besluit genomen waar ik rust in kon vinden en voelde me ook sterk. Ik dacht: wat die sms ook betekende, het maakt niet meer uit. Ik heb niks meer met zijn leven en zijn wereld te maken. Dus het zou me aan m'n reet moeten roesten wat ie allemaal doet. Mijn verstand is geloof ik na 2 maanden (eindelijk) zover om hem echt helemaal los te laten. Ben het zat om telkens maar weer overmand te worden door verdriet, hem te missen, nog steeds op mijn mobiel te kijken 20x per dag, kwaad zijn omdat hij niks heeft laten horen op mijn verjaardag etc.

Ik hoop dat mijn gevoel mijn verstand op de voet volgt met de tijd. Het voelt nu nog zo als balanceren...1 zuchtje wind en ik lig weer om. Maar ik wil nu sterk zijn en hem los laten en rust vinden in mezelf. Hoop echt dat dit gevoel de overhand krijgt en dat het missen niet meer zo op de voorgrond kruipt. Heb daar even helemaal geen zin meer in....

Konden we maar gewoon een knop omzetten en het houden van iemand gelijk na de breuk uitschakelen. Helaas...ga proberen die knop nu wel helemaal om te zetten!