Heb het vandaag toch weer even nodig om het e.e.a. van me af te schrijven omdat ik weer even balanceer op het randje van verdriet/wanhopigheid en 'het gaat wel'-gevoel.

Nu, iets meer dan 2 maanden verder, kan ik zeggen dat ik aardig bezig ben mijn 'nieuwe' leven op te pakken. Ik onderneem veel, leuke en nieuwe dingen. Dingen die ik zeker nooit gedaan had als ik nog samen met mijn ex was geweest. Aan de ene kant voel ik me hier heel goed bij. Ik zie het in ieder geval wel als een kans dat mijn leven deze wending heeft genomen. Dus ik geniet op een bepaalde manier van het opbouwen van een nieuwe vriendenkring, uitgaan en een nieuwe studie beginnen.

Het punt is alleen dat ik die rust, en dat gevoel van totaal mezelf zijn en als het ware het gevoel van écht thuiskomen, ik daarin niet kan vinden. Onderhuids verlang ik terug naar dat gevoel, mijn oude wereld. En dan bedoel ik naar de wereld van mijn ex. Hoeveel leuke en goede vriendinnen ik nu ook heb. De band die ik met hen had kan voor mijn gevoel toch niet tippen aan de vriendschapsband die ik met mijn ex had. Hij kende mij door en door en wist mij altijd op zo'n manier te raken (op een goede manier) dat ik dat tot diep in mijn binnenste voelde.

Ondanks dat iedereen zegt: 'je bent pas 22, je bent nog zo jong. Er komt wel weer iemand met wie je een soort gelijke band kan opbouwen en bij wie je helemaal jezelf kan zijn.' Ik snap dat iedereen zo denkt. Maar ik heb zo sterk het gevoel dat mijn 'ware' voorbij is gekomen en ik hem heb laten lopen. Ik heb echt niet het gevoel dat er ooit nog een partner zal zijn die wat wij hadden kan evenaren. Ik ben ook ergens wel bang dat ik nooit meer zo veel van iemand kan houden als dat ik van mijn ex hield. Hij was echt mijn beste maatje en ik kan soms nog steeds niet geloven dat dat zomaar ineens uit mijn leven gerukt is.

Gisteren ook weer zwak geweest. Ge-smst dat ik zo graag zou willen dat ik niet meer aan hem dacht en niet meer van hem hield. Dat dat het een stuk makkelijk zou maken allemaal. Natuurlijk heb ik hier geen reactie op gekregen....
Kan ook hier soms maar moeilijk geloven dat we 5 jaar lang elkaars wereld waren en dat nu dat gevoel bij hem weg is (blijkbaar). Dat het hem niet zo veel meer doet allemaal. Dat hij mijn aanwezigheid en de band die we hadden niet mist.

Nou goed, we gaan maar door... In de hoop dat het allemaal wel meevalt en het goed komt.