Heb sinds gisteren weer een verschrikkelijk down moment (nu al weer bijna 2 dagen dus)....

Op dit moment kan ik er gewoon niet bij dat de liefde van mijn leven mij zo keihard heeft laten vallen. Dat hij het na 2 maanden nog steeds niet kan opbrengen om iets van zich te laten horen. Ik weet dat ik hem tekort heb gedaan in onze relatie. Hier heb ik ook zo veel spijt van en hem dit in 2 mails laten weten. Ben aan de ene kant zo boos dat hij het na 5 jaar relatie niet eens kan opbrengen om te reageren op mijn mails. Iedereen in mijn omgeving zegt dat ik hem dit niet moet kwalijk nemen, omdat hij met alle macht vam mij los probeert te komen en dat mijn gevoelens en spijtbetuigingen hem daar niet bij helpen.

Ik wil zo graag weer een redelijk normaal contact met hem. D.w.z. op een vriendschappelijke wijze met hem omgaan. Dit doodzwijgen sloopt me zo. Misschien is het wel beter om totaal geen contact meer te hebben, maar dat voelt niet zo. Het voelt zo verkeerd na 5 jaar lang lief en leed met elkaar gedeeld te hebben. Onze relatie heeft zelfs een uitzending van hem van 4 maanden naar Afghanistan overleefd...waarom is het nu dan opeens allemaal over?? Waarom kan hij blijkbaar wel zonder mij en ik niet zonder hem. Hij zei altijd niet te weten wat hij zonder mij zou moeten...

Nou ja, heb het in ieder geval weer even heel zwaar te pakken. Hoop nog echt op een vrienschap. Maar diep van binnen weet ik eigenlijk wel dat ook dit er niet meer in zit. Maar kan het niet aan om hem helemaal uit mijn leven te zien verdwijnen. Dit is z'n beetje de ergste pijn die ik mijn leven heb meegemaakt. Niemand kan je erbij helpen. Jezelf iedere dag maar weer de dag doorslepen. Alle gedachten en handelingen draaien nog om hem...ook al wil je dat niet. Komt er ooit een dag dat hij uit mijn gedachten verdwijnt?