Ik ben nog steeds aan het wachten op een berichtje van mijn ex. Maar ondertussen (door de opinie van mensen in mijn omgeving) weet ik het even allemaal niet meer.Ik ben eigenlijk bang dat mijn ex best de intentie heeft gehad (op het moment dat hij mij smste) om een 'eindgesprek' te houden, maar dat hij het toch niet kan. Vandaar ook waarschijnlijk dat ik nog steeds niks van heb gehoord.

Op dit moment is het bij mij heel erg dubbel. Ik wilde dit gesprek om het goed te kunnen afsluiten en om hem gewoon nog een keertje te kunnen zien. Kan de gedachte gewoonweg niet verdragen dat ik hem nu, na 5 jaar, niet meer zal zien. We wonen namelijk totaal niet bij elkaar in de buurt. En ik hoopte te ontdekken of er nog wel een basis voor vriendschap over is. En ja om heel eerlijk te zijn hoopte ik ook dat hij misschien zou zwichten als hij me weer zou zien.

Mensen in mijn omgeving zeggen dat ik dit gesprek niet zou moeten willen, om mezelf te sparen. Ze hebben ergens wel gelijk als ze zeggen dat het op een bepaalde manier al is afgesloten en dat ik met dat gesprek niet zoveel zou bereiken. Zij adviseren mij om gewoon verder te gaan en dus helemaal niet te gaan zitten wachten op een berichtje van hem. Zij baseren dit ook op het feit dat ik hem mails heb gestuurd met daarin een ventilatie van mijn oprechte gevoelens en betuiging van mijn spijt van de dingen die ik verkeerd heb gedaan in onze relatie. Hier heb ik ook geen reactie van hem op ontvangen. Zij denken nu dat als hij hier niet eens op reageert dat hij dan zeker niet in staat is om een 'normaal' gesprek te voeren.

Andere mensen zeggen weer dat ik dat gesprek wel moet doen, maar dan pas over 2 maanden ofzo. Dan zijn we inmiddels al weer 4 maanden uit elkaar. Dan zouden we genoeg afstand hebben kunnen nemen van elkaar.

Ikzelf wil hem gewoon nog heel graag een keer zien om ook zeker te weten hoe de zaken ervoor staan. Dat weet ik nu totaal niet omdat we geen enkele vorm van contact meer hebben. Ik ben eigenlijk gewoon heel erg bang dat hij niks meer van zich laat horen. Ik ben steeds zo hiermee bezig dat ik mezelf volgens mij af houd van de verwerking. Ik las het net ook in iemand anders zijn blog: alsof je toch leeft op dat laatste sprankje hoop. Maar ik durf hem gewoon niet eens te smsen of bellen. Ben zo bang dat ik dan weer afgewezen word. Dat hij dan zegt dat hij het bij nader inzien toch niet zo'n goed idee vindt om af te spreken. Ik kan gewoon even niet nog een klap aan....
Dan weet ik zeker dat ik hem nooit meer zal zien en dat kan ik nu echt even niet aan. Dus hij zwijgt en ik zwijg....

What to do???