Ik heb iemand ontmoet,
en weet, het voelt goed.
Maar er is angst, angst voor de pijn,
mag het dan nu wel zo zijn?
Zoveel verdriet gekend de laatste jaren,
waarom blijft het zo in mijn hoofd malen.
Bang om me te binden, nee dat is het niet,
ik ben bang voor het allergrootste verdriet.
Maar als ik kijk naar de sterren en de maan,
dan denk ik, waarom zou ik er niet voor gaan?

Heb maandag met hem gesproken op msn. Hartstikke leuk allemaal. Weer lang gekletst. hij was nog op zijn werk en zou woensdag naar huis komen. We hadden het over oud en nieuw. Hij vroeg wat ik ging doen en of ik naar mn ouders moest. Dit is het niet het geval en hij ook niet. Ik zei dat ik naar een feest ga hier in de buurt. Daar had hij ook wel zin in. Ik zei het begint om 00.00. Hij vroeg gelijk mag ik dan niet eerder komen? Mn hart maakte een sprongetje. Zou hij oud en nieuw willen vieren met mij? Hij vroeg waar moet ik slapen dan? Ik zeg in de auto. Verbaasd dat ie was, maar ik kon het niet lang volhouden. Natuurlijk wil ik dat ie bij mij slaapt!! Ook zei hij dat hij helemaal gek werd als hij eraan dacht hoe wij met elkaar sliepen. Dat het zo lekker was blablabla. Hij wilde vandaag (donderdag) misschien wel langskomen. Ik vroeg of hij een sexrelatie ofzo zocht. Hij zegt ik zoek helemaal niks ik leef gewoon mn leven geen relatie in ieder geval en als jij het sexrelatie wil noemen ok. Dus ik gisteravond een smsje sturen of hij vandaag nog zou komen. En wat denk je? Geen reactie terug gehad! Ik had al bedacht (stom ik weet het) misschien als er geen druk van een relatie achterzit en hij gewoon kan gaan wanneer hij wil enzo hij dan dat benauwde gevoel kwijt zou gaan raken. Maar nu dus niks meer gehoord. Het lijkt wel als hij een paar weken van huis is hij overal voor in is en zodra hij weer thuis hij zich op de ene of andere manier weer verstikt voelt. Hoe ik dat verstikken bedoel staat in 1 van mijn vorige blogs. Ik snap hem wel, maar eigenlijk begrijp ik het ook weer niet. Het maatjesgevoel is sterk. We kunnen alles tegen elkaar zeggen. Veroordelen elkaar niet om de dingen die we doen en in het verleden gedaan hebbe. Alles is heel open en eerlijk. Kunnen uren met elkaar kletsen en de sex is ook goed. Waarom wil hij dan niet bij me zijn? Alleen omdat hij bang is dat hij zijn aandacht niet kan verdelen tussen hem en zijn zoontje?? Schiet mij maar lek. Ben wel verdrietig nu. Moet het loslaten en verdergaan en kijken hoe het over een paar maanden is als hij hier woont en zijn zoontje naar school gaat. Hopen is niet goed voor je, maar het gezegde hoop doet leven klopt zoooooo goed!

Wacht op die een jongen die jou mooi noemt in plaats van lekker,
Een jongen die jou terug belt als jij ophangt.

Een jongen die wakker blijft alleen om te zien hoe jij in slaap valt.
Wacht op die ene jongen die je op je voorhoofd kust,
Een jongen die niet na 1 dag al zegt dat hij voor altijd van jou houdt.

Een jongen die jou hand vasthoudt waar zijn vrienden bij zijn,
Die zegt dat je mooi bent, ook zonder make-up; en het meent

Wacht op die ene jongen die je elke dag verteld hoeveel hij om je geeft, en dat hij zo blij is met je.

Wacht op die ene jongen die naar zijn vrienden loopt en met trots zegt:

Ik zit nu al meer dan een jaar op deze site. Ben er kapot van geweest dat mijn toenmalige vriend het uitmaakte (nog wel een beetje eigenlijk) maar ik heb mijn leven weer opgepakt.

Nu heb ik een tijdje geleden een man leren kennen. Ik was nogal voorzichtig en heb het intiatief volledig van hem uit laten gaan, omdat ik de laatste tijd nogal wat "foute" mannen ben tegengekomen. Maar wat bleek: lieve mannen bestaan nog!

Hij was nogal onzeker in het begin, omdat hij een baan heeft waarvoor hij een paar weken per maand van huis is en omdat hij een zoontje heeft waar hij veel tijd mee doorbrengt. Dit is voor mij geen probleem en ik heb hem dat ook duidelijk gemaakt.

Het is nu meer dan een jaar uit met mn ex met wie ik 3 jaar ben samengeweest. Ik heb het afgelopen jaar geprobeerd om voor anderen open te staan. En ik ben er 1 tegengekomen waarmee het wel klikte, maar waar het niks mee geworden is. Ik heb daar even verdriet om gehad, maar als ik verdriet heb huil ik eigenlijk om mijn ex. Ik mis hem nog steeds zo verschrikkelijk ondanks dat hij mij op een achterbakse manier heeft ingeruild. Het is nu meer dan een jaar verder en nog huil ik vaak om hem. Alles wat ik doe doet me nog steeds denken aan hem. Ik heb zelfs nog een stapeltje kleding van hem in mijn kast liggen.

We hadden afgesproken dat hij deze week naar mij toe zou komen.
Hij is niet gekomen en heeft alle contact met mij verbroken.
Tegen mij zei hij alleen dat het met gevoelens voor zijn ex had te maken dat hij nu geen relatie met mij kan hebben. Maar wat blijkt tegen anderen vertelt hij dat ik te lief ben en te goed voor hem en dat hij zo over me heen kon lopen. Hoe kan je dat nu bepalen in een korte tijd vraag ik me dan af.Zeker in het begin ben je toch lief voor elkaar? Ook vertelde hij (alweer niet tegen mij) dat het hem te snel ging en ik gelijk een relatie wilde enzo. Terwijl ik zwart op wit heb staan (in smsjes enzo) dat hij degene is die zo snel ging en meteen een relatie wilde en gelijk een vakantie met me wilde boeken. Ik zei nog tegen hem dat ik het allemaal wel snel vond gaan, maar hij stelde me keer op keer gerust door te zeggen dat zijn gevoelens oprecht waren. Na een tijdje ben ik hier dus in meegegaan en dat is me duur komen te staan en is het nog mijn schuld ook. Ik snap niet dat iemand zo de waarheid kan verdraaien en het nog niet eens rechtstreeks tegen mij kan zeggen.

Dit weekend is het precies een jaar geleden dat mijn ex ons huis verliet..Ik kan het me nog herinneren als de dag van gisteren.
Denk niet dat hij beseft dat het dit weekend een jaar geleden is, maar voor mij is het hel!
Hij heeft al een volledig ander leven met zijn nieuwe geliefde en ik zit nog steeds hier in ons huis waar ik me nog steeds niet meer zo op mijn gemak voel.
Heb me een tijdje beter gevoeld, doordat ik weer iets ging voelen voor iemand anders, maar helaas heeft hij me na zijn vele beloftes en de plannen die wij maakten laten vallen als een baksteen. Als het goed is zie ik hem weer voor het eerst sinds het uit is over anderhalf of 2 weken. Dat is in de periode dat we samen een vakantie gepland hadden.