Het is nu meer dan 3 maanden dat hij mij verliet.
Ben net op kraamvisite geweest. Ik was heel blij voor mijn vriendin en haar man, maar wat deed het ook pijn. Wat had ik dit graag gewild met mijn ex. Het beeld van ons dat we er samen over fantaseerden schiet nog dagelijks door mijn hoofd.
3 maanden verder en de pijn is nog even erg..
Is dit normaal? Ben ik abnormaal dat ik nog iedere dag huilbuien heb?
Gaat dit ooit nog over?
Kan het zijn dat je maar 1 x in je leven zoveel van iemand kan houden? Het voelt namelijk wel zo.
Kan me niet voorstellen dat ik dit zelfde gevoel ooit weer zal voe

Wat is dit een moeilijke dag die zondag.
Slecht slapen. Vroeg uit bed.
Niet samen wakker worden. Niet samen vrijen. Niet samen broodjes bakken. Niet samen ontbijten. Niet samen plannen maken voor de dag.
Een uitzichtloze dag. Wachten op maandag.

Naast het verdriet begint ook de eemzaamheid te knagen. Natuurlijk heb ik mijn werk en mijn ouders, maar het gevoel om alles van grote dingen tot kleine dingen met iemand te delen die daar ook nog eens geinteresserd in is mis ik zo.
Iemand die altijd voor je klaar staat. Iemand waar je plannen mee maakt. Iemand waar je rekening mee houd.
Iemand waar je voor wil zorgen dat ie het goed heeft.
Iemand waar je het weekend mee doorbrengt.
Ook het alleen wonen is iets waar ik blijkbaar niet tegen kan. De muren komen op me af. Overal waar ik kijk zijn die herinneringen. Ik kom HEM overal tegen.

Gisteren teruggekomen uit Turkije.
Had gehoopt dat het me goed zou doen.
Maar nee hoor alles wat er is gebeurd gaat niet uit mijn hoofd.. Mijn vriendin zei dat ik zelfs in mijn slaap lag te huilen. En als klap op de vuurpijl krijg ik een smsje van mn ex dat hij nu officieel is uitgeschreven bij mij en dat hij nu een hypotheek heeft afgesloten ( zodat hij kan gaan samenwonen met HAAR )
Ik natuurlijk gereageerd kon het niet laten waarop ik weer een smsje van dat wijf kreeg.
Hij heeft totaal geen respect voor mijn gevoelens.
Alles (en dat is echt heel weinig) wat ik tegen hem zeg zegt hij meteen tegen haar.

Hallo lieve mensen van deze site,
Morgen ga ik een weekje naar Turkije.
Even weg van dit rothuis en deze nare omgeving.
Zie er nu al tegenop om weer alleen terug te komen, maar ik probeer er daar het beste van te maken. Hoop dat ik daar wel plezier kan beleven aan de dingen die ik doe.
Geen idee of een andere omgeving daaraan kan bijdragen, maar het is het proberen waard...

Gisteren mijn ex gezien. Probeerde normaal te doen. Heb verteld dat ik op vakantie ging. Vertelde hij blij dat hij met HAAR naar dezelfde plaats is geweest. En dat hij met onze hypotheekadviseur bezig is omdat hij een huisje op het oog heeft waar hij met haar wil gaan wonen. Hij is nog geen 10 weken weg bij mij en heeft het al helemaal voor elkaar. Heeft hij wel van mij gehouden als hij nu al gaat samenwonen met iemand anders binnen zo'n korte tijd? Hij zegt dat het zo goed klikt tussen hun bla bla bla. Nu wonen ze nog samen bij zijn ouders. Hoe kan hij zo weinig rekening houden met mijn gevoelens.

Ik heb het verhaal gelezen van justme. Het is allemaal zo wat er in staat. Toch kan ik het niet. Iedere nacht die dromen en nachtmerries. Word telekens wakker met krampen in mijn maag. En 's ochtend kan ik niet stoppen met huilen. En tussendoor op mijn werk ook niet. En als ik dan 's avonds weer thuiskom al helemaal niet. Ik blijf er in hangen. Ik wil het niet maar het gevoel is zo sterk. Heb me nog nooit zo vertrouwd gevoeld bij iemand. Ik was trots op hem en op ons. Dacht dat het voor het leven was. Nu ben ik helemaal alleen. Probeer veel afleiding te zoeken, maar kan geen plezier meer voelen.