Ik heb het verhaal gelezen van justme. Het is allemaal zo wat er in staat. Toch kan ik het niet. Iedere nacht die dromen en nachtmerries. Word telekens wakker met krampen in mijn maag. En 's ochtend kan ik niet stoppen met huilen. En tussendoor op mijn werk ook niet. En als ik dan 's avonds weer thuiskom al helemaal niet. Ik blijf er in hangen. Ik wil het niet maar het gevoel is zo sterk. Heb me nog nooit zo vertrouwd gevoeld bij iemand. Ik was trots op hem en op ons. Dacht dat het voor het leven was. Nu ben ik helemaal alleen. Probeer veel afleiding te zoeken, maar kan geen plezier meer voelen. Alles is zo zwaar. Ik ben ook vaak alleen thuis. Gewoon het alles zonder hem doen is zo moeilijk. Vooral de kleine dingetjes. Samen eten samen naar bed gaan samen plannen maken voor het weekend samen alles bespreken. Het hele samenzijn. Als ik naar bed ga zie ik voor me hoe zij nu naast hem ligt. Probeer dit gevoel weg te stoppen maar het komt steeds weer boven. Vaak pak ik mijn telefoon in de pauze om hem zomaar te bellen zoals ik altijd deed maar dat mag niet meer. Ga zo maar door. Ik ben echt kapot. Ik heb vroeger wel eens vriendjes gehad maar dit voelt zo verschrikkelijk anders. Ben echt helemaal kapot. Hoe heeft dit zo ver kunnen komen. Ik was een sterke meid nu ben ik een onzekere zombie. En heb het gevoel dat ik nog niet verder ben gekomen na 9 en halve week. Probeer het niet zo te laten merken naar buiten toe maar ik ben helemaal op.