Naast het verdriet begint ook de eemzaamheid te knagen. Natuurlijk heb ik mijn werk en mijn ouders, maar het gevoel om alles van grote dingen tot kleine dingen met iemand te delen die daar ook nog eens geinteresserd in is mis ik zo.
Iemand die altijd voor je klaar staat. Iemand waar je plannen mee maakt. Iemand waar je rekening mee houd.
Iemand waar je voor wil zorgen dat ie het goed heeft.
Iemand waar je het weekend mee doorbrengt.
Ook het alleen wonen is iets waar ik blijkbaar niet tegen kan. De muren komen op me af. Overal waar ik kijk zijn die herinneringen. Ik kom HEM overal tegen.
En hij schijnt nergens last van te hebben. Is zelfs al vrolijk met zijn nieuwe liefde met hun nieuwe huisje bezig.
Wat een verschil. Hij zegt dat ik me niet zo zielig moet voelen, omdat het ook andersom had kunnen zijn. Nou dat was niet eens in me opgekomen om hem dat aan te doen. Al die jaren dat we samen over de toekomst praatten en dingen hebben opgebouwd lijken zo fake.
Nog eens zoveel vertrouwen hebben lijkt me zo moeilijk....