Ja hoor het is weer bijna zo ver. Weekend. Kon ik het maar overslaan...

Vandaag zoveel jaar bijelkaar..
Hij viert het niet meer met mij..
Hij is bij haar..

maar gisteren weer gevraagd WAAROM hij mij geen kans meer geeft... wat hij te verliezen heeft...
kreeg ik als antwoord dat hij een relatie heeft en of tie nog meer moest zeggen want hij wil haar niet kwijt...
En dat ik blij moet zijn dat ik mn huis en al mijn spullen nog heb. Toen zei ik dat ik daar niet gelukkig van werd en toen zei hij dat ik gelijk had want toen hij hier nog was was hij ook niet gelukkig...
dit wist ik allemaal al maar lijkt of ik het nodig heb om het steeds te horen omdat ik het anders niet geloof en hoe langer hij het niet zegt hoe meer ik ga geloven dat het ooit weer goedkomt. Ja ik weet het: kronkel in mn kop...

Heb hem gisteren gebeld of het nog door ging dat ie vandaag wat op komt halen. Hij was pislink. Een vrouw had 's middags naar zijn vriendin gebeld dat hij vandaag naar mij gaat om te neuken en dat ze waar op moest passen. Vroeg hij aan mij tegen wie ik allemaal had lopen rondbazuinen dat hij vandaag zou komen want hij had het tegen niemand verteld. En het zal wel een vriendin van mij geweest zijn.
Maar ik weet van niks spreek bijna niemand heb het aan niemand verteld omdat ze me voor gek verklaren dat ik hem nog binnenlaat. Wie doet zoiets en hoe weet ze dat? Waarom verdenkt hij mij? Ik ben altijd eerlijk geweest. Vindt het eng dat iemand dingen van mij weet. Raak ervan in de war.

Als iemand vraagt hoe het me gaat durf ik al niet meer te zeggen dat ik me ellendig voel, dus zeg ik altijd goed.
Maar in werkelijkheid voel me zo klote.
Pijn in mijn maag, nachtmerries, niet kunnen slapen.
Voel me ook onzeker omdat veel van kleding niet meer past en nu bijna iedere dag in een spijkerbroek rondloop.
Kan er niet tegen dat iemand anders in mijn ogen mijn leven heeft overgenomen inclusief wat vrienden en mijn uitgaansleven hier dichtbij. Hij doet alles met haar wat hij met mij deed. Dat is echt onverdraaglijk.
Voel me alleen, ben vaak alleen en als er iemand bij me is voel ik me nog alleen. Genieten van uitgaan of wat dan ook lukt me niet meer. Niet als hij niet achter me staat en ik niks meer kan vertellen aan hem wat ik meemaak en niet 's avonds bij hem in bed kan rollen. Wat kan je leven van de ene op de andere dag veranderen. Zo heb je nog een minaar en maatje (voor het leven dacht ik) en zo sta je voor je gevoel alleen op de wereld.

De pijn die ik voel is niet te beschrijven
Er was een tijd dat je alleen bij mij wilde blijven
Je hield alleen van mij
Ik was je leven
Maar ik vergat je liefde terug te geven
Ik heb het kapot gemaakt en heb zo'n spijt
Nu kijk je naar haar
Ik ben je kwijt

Net kwam hij nog wat ophalen.
Had hem een tijdje niet gezien en een brief van mij bij zijn post gedaan. Hij heeft hem gelezen en zei dat hij wil dat het goed met me gaat, maar dat hij niet met mij kan leven. En dat ik niet moest denken dat hij die brief meenam.
Want hij kan er niks mee.
Nu zit ik hier dus alleen met die brief voor me waar ik zo lang mee bezig ben geweest. En hij gaat lekker stappen met zijn vriendin.
3 maanden verder en mijn verstand zegt dat ik er echt een punt achter moet zetten, maar mijn gevoel is nog steeds zo sterk dat ik denk dat ik nooit meer gelukkig kan worden.