Als iemand vraagt hoe het me gaat durf ik al niet meer te zeggen dat ik me ellendig voel, dus zeg ik altijd goed.
Maar in werkelijkheid voel me zo klote.
Pijn in mijn maag, nachtmerries, niet kunnen slapen.
Voel me ook onzeker omdat veel van kleding niet meer past en nu bijna iedere dag in een spijkerbroek rondloop.
Kan er niet tegen dat iemand anders in mijn ogen mijn leven heeft overgenomen inclusief wat vrienden en mijn uitgaansleven hier dichtbij. Hij doet alles met haar wat hij met mij deed. Dat is echt onverdraaglijk.
Voel me alleen, ben vaak alleen en als er iemand bij me is voel ik me nog alleen. Genieten van uitgaan of wat dan ook lukt me niet meer. Niet als hij niet achter me staat en ik niks meer kan vertellen aan hem wat ik meemaak en niet 's avonds bij hem in bed kan rollen. Wat kan je leven van de ene op de andere dag veranderen. Zo heb je nog een minaar en maatje (voor het leven dacht ik) en zo sta je voor je gevoel alleen op de wereld.
Mijn ouders zijn jarig geweest, ze gaan verhuizen dat soort dingen hoort hij gewoon bij. Hij hoort bij ons. En zo voelde hij dat ook.
Zie steeds meer sinterklaas en kerstspullen overal verschijnen. Als ik dat zie gaat er een steek door mijn maag. Hoe moet ik die "feestdagen" doorkomen als deze gewone dagen al een strijd zijn.
Waarom heeft hij geen spijt zodat ik hem kan vergeven.
Waarom komt hij niet terug en zegt dat hij een grote fout heeft begaan. Hoe kan het zijn dat hij na jaren van me te hebben gehouden en samenwonen mij niet 1 kans te geven om te laten zien hoe goed het weer tussen ons kan zijn.
Heb ik daar niet een klein beetje recht op?
Ik kom steeds weer van een koude kermis thuis
Kan hem niet vergeten.