Damn, ik heb ze nog eens gehoord langs de telefoon. Ik verkocht een 2de hands toestel waar zij het kasticket nog van had, dus moest ik wel bellen. Haar lieve stem raakte me toch nog dieper dan ik dacht. Ik kon ze voelen alsof ze terug naast me zat. Ik voelde m'n lijf bruisen vanbinnen, overal kippenvel. En dan werd het stil. Ik wist niet meer wat zeggen. Het brandde op m'n lippen om haar te vertellen dat ik ze zo erg miste, maar ik heb 't ingehouden. Want ik blijf bij m'n overtuiging dat ze niet meer de ware voor me is. Ergens denk ik wel dat mezelf hiermee ook verloochen ten aanzien van m'n gevoel, maar het is beter zo te denken dan me te laten leiden door m'n gevoel van gemis, gebroken liefde en klauwen overal in m'n lijf.

Nou ja, dat liedje speelde toch door m'n hoofd terwijl ik de laatste liefdesbrieven van haar heb verscheurd en haar foto's verbrand. Ben blij dat ik die stap heb durven zetten. Zoiets bewaren doe ik niet, zou me alleen maar meer aan haar doen terugdenken, terwijl ze een omgeslagen bladzijde is. En vice versa blad echter, waar ik nu nog steeds de achterkant van onder ogen moet zien. Maar ik heb de moed om na die bladzijde verder te schrijven aan m'n eigen levensverhaal. Wie weet gaat zij er haar eigen anekdotes nog tussen plagiëren, ik ben e nblijf echter de auteur en ik bepaal wat ik er in komt. Ben door m'n beide ouders zo goed als volledig in de steek gelaten, dus weet wel van aanpakken op m'n eentje. het enige verschil is dat m'n ex-vriendin net het gemis van de onbeantwoorde liefde ergens wist op te vullen, waardoor ik haar nog oh zo graag idealiseer. Maar ik hou me sterk en neem afstand van haar en dat lukt me prima. Een sterk karakter, een doorbijter, zo ben ik! Haar in gedachten en vervolgens m'n gevoel loslaten is echter een heel ander proces wat nog wel een tijdje zal duren. Maar ik ben stiekem terug verliefd aan het worden, hihi. Een knappe meid die werkt als ergo therapeute bij jonge kinderen met autisme. Ik, als knappe opvoeder (met 'n bierbuikje) kan me daar héél goed in vinden en merk dat we veel overeenstemmende interesses hebben. Die nieuwe 'vlam' (eerder vonkje) in m'n hart is er eentje die sterk genoeg op eigen benen staat en weet waar ze mee bezig is. Toch vertoont ze een aangename interesse in mij en m'n leven. Maar we weten allebei dat het nog wel even zal duren vooraleer de stap naar een ander niveau gezet wordt. Heb haar nu reeds duidelijk gemaakt dat ik pas twee maand uit een relatie ben en m'n tijd wil nemen om te verwerken. Daar had ze alle begrip voor.

Eindelijk zaten we nog eens samen op een vergadering. Heb even alles van me af gepraat. Gezegd wat er me dwars zat, mijn gevoel gekoppeld aan de feiten. Zij rookt en drinkt, dat raakt me nog steeds. Zij verkondigt terug hoop te hebben in onze relatie, terwijl ik het niet meer wil omdat ik niet opnieuw wil in het doodlopend straatje uitkomen en dat ze niet kan zeggen dat ik haar ooit wantrouwde of zij mij maar dat dat nu anders zou zijn, enz... Onmiddellijk bij het laatste gaat zij in de tegenaanval, maar ze ging me persoonlijk aan! Kwam temenes aan dat ze zo disrespectvol haar gelijk wou halen. Echt bitcherig en sneppig. Tot dreigens toe "indien ze mij zou zien met die ander, ze me wel persoonlijk onder m'n kloten zou komen stampen!"

Vannacht op stap geweest. Een pracht van een meid tegengekomen! Zelfzeker, een eigen mening. Los en toch oh zo trouw. Spijtig genoeg aan een ander...
Maar hey, ik merk toch dat ik meer in m'n mars heb dan ik voorheen dacht. En toch blijf ik nog ergens met haar in m'n achterhoofd. gvd, het gaat nog wel even duren vooraleer ik de volgende binnen laat in dit langzaam helend hart. Maar ik heb er goede hoop in. Verzorg mezelf nu ook terug beter, kom beter voor de dag. Hobbies en andere interesses die zowat verwaterd waren ben ik ook terug op aan 't pakken. En ik negeer haar gewoon. Laat ze maar zeggen dat ze terug hoop heeft in de relatie. Voor mij is het duidelijk: gedane zaken nemen geen keer! Om dan toch weer uit te komen op het zelfde gezever, zekers? Neen, dank u! Ik moet een meid hebben die zelf ook weet van aanpakken en neit zo'n afhankelijk en wisselvallig mens die alle verantwoordelijkheid en beslissingen in mijn schoot werpt. En ik zal de ware wel vinden, of zij mij. Maar ik zoek er niet achter! Gewoon alle remmen los. Ik heb me vandaag rot geamuseerd. De mensen achter me zullen wel gedacht hebben dat ik ergens een schroef los had, maar het interesseerde me geen bal! Ik stond op dat moment in mijn gevoel en het was beestig... F*ck da rest!!!!

Ken je dat?
Je denkt dat je er stilletjes over bent aan het geraken, dat je ze een plaats weet te geven in je verleden. En dan komt een goede vriend je vertellen dat zij terug hoop in een relatie met je heeft. What the F*CK? Ze moet eens weten wat ze wil! Ik laat haar gerust, bel of sms niet meer ivm onze verbreking. Op de vergaderingen en activiteiten werken we "samen" zonder erge ruzies, maar er zit een tijdbom te tikken. En ik denk dat het lont nu aangestoken is...

De verstrooidheid speelt me sinds ik het nieuws gehoord heb weer enorm parten. Zij wil liever geen contact meer buiten de jeugdbeweging, maar zit dan wel aan m'n vrienden (en wie weet wie nog) te verkondigen dat ze hoopt op een verzoening. NOOIT! Dat kan ik gewoon niet meer aan, daarvoor heb ik de afgelopen zes weken al genoeg afgezien.

Weer even ging het iets "beter". Ben ondertussen al een keertje met pak en zak de Ardennen in getrokken. Effe uit de drukte van festivals en feestjes. Gezellig met een kameraad of drie rond een kampvuurtje in the middle of nowhere in't "wild" gekampeerd. Enerzijds best wel spannend, anderzijds enorm rustgevend. En in de rust komt een mens van alles tegen. Zo ook het gemis om haar! Ze blijft me parten spelen. Ik zoek continu uitvluchten om ze maar niet meer onder ogen te moeten komen. Want dan gonst m'n hart, borrelt er van alles in me op. En ik voel vaak zo een woede die ik maar niet kan plaatsen. Op wie ben ik toch zo boos? Soms zou ik ze een hoop willen verwijten voor al haar hypocriet gedoe, terwijl ik weet dat zij gewoon terug haar zelf aan het vinden is. Soms zou ik ze willen bedanken om een einde achter onze relatie te zetten, nu er nog geen kinderen zijn of eventuele grote investeringen die dan ook nog eens dienden verdeeld te worden. Maar vooral wil ik ophouden met van haar te houden. En dat lukt me maar niet, ondanks alle stoere praat die ik hier reeds heb geuit. Ik ben bang dat we binnen een maand of twee ?ɬ† drie opnieuw aan mekaars lippen hangen. En dan... Aargh, ik wil er niet aan denken.

De laatste avond van pukkelpop. Kom ik een goede vriendin van vroeger in 't middelbaar tegen. Zal toch wel zeker 8 jaar geleden zijn dat ik ze voor de laatste keer gezien had. Langs haar stond een knappe griet wiens gezicht me vaag bekend voorkwam. M'n oude vriendin vliegt me daar in m'n nek en kust me op m'n voorhoofd. "Nou, dat is lang geleden jongen! Je bent echter nog niet fel veranderd!" zegt ze. Het was net alsof we mekaar gisteren nog gezien hadden, maar zoveel meer te vertellen. Ik natuurlijk direct m'n hartenzeer geuit bij haar en wat kreeg ik als antwoord: "Ik heb zelf vijf jaar met een Spanjaard in Spanje gewoond en ondertussen een kindje van twee. Maar nu is het sinds twee maanden gedaan." Daar stonden we, allebei met eenzelfde gevoel van verslagenheid maar zo gelukkig dat we mekaar nog eens terugzagen. En alles liep zo spontaan en onbedwongen. we zaten na een half uurtje te kletsen alsof we niets meer te verbergen hadden. Deugd tot en met. We hebben mekaar zeker vijf keer op een kwartier omhelst en gezegd dat het zo fijn was elkaar terug te zien. En dat andere meisje. Man, man. Die zag er goed uit... Maar van waar kende ik ze? Even gaan vragen. En ja, inderdaad. Het was een vroegere deerne van bij mij uit m'n geboortedorp, toen vijftien en al een knappe meid. Maar nu stond er een jonge vrouw voor me. En guess what: boezemvriendin van m'n vroegere schoolvriendin. De knappe blondine met helderblauwe ogen vond het wonderbaarlijk dat ik ze nog steeds herkende. Nadat ik ze uitlegde waar ik juist woonde, viel haar eurocent ook uiteindelijk. Het klikte prima en de avond vloog voorbij. Ik heb geen telefoonnummer gevraagd, ik heb geen verdere afspraken gemaakt, want ik voel me op dit moment nog te veel afhankelijk van herinneringen uit m'n vorige relatie. Maar ik weet dat als het lot het wil, ik ze wel opnieuw zal tegenkomen. En dan zien we wel weer. Ik ga er niet wanhopig achter zoeken, maar ga het zeker ook niet uit de weg. Laat maar komen.