De laatste avond van pukkelpop. Kom ik een goede vriendin van vroeger in 't middelbaar tegen. Zal toch wel zeker 8 jaar geleden zijn dat ik ze voor de laatste keer gezien had. Langs haar stond een knappe griet wiens gezicht me vaag bekend voorkwam. M'n oude vriendin vliegt me daar in m'n nek en kust me op m'n voorhoofd. "Nou, dat is lang geleden jongen! Je bent echter nog niet fel veranderd!" zegt ze. Het was net alsof we mekaar gisteren nog gezien hadden, maar zoveel meer te vertellen. Ik natuurlijk direct m'n hartenzeer geuit bij haar en wat kreeg ik als antwoord: "Ik heb zelf vijf jaar met een Spanjaard in Spanje gewoond en ondertussen een kindje van twee. Maar nu is het sinds twee maanden gedaan." Daar stonden we, allebei met eenzelfde gevoel van verslagenheid maar zo gelukkig dat we mekaar nog eens terugzagen. En alles liep zo spontaan en onbedwongen. we zaten na een half uurtje te kletsen alsof we niets meer te verbergen hadden. Deugd tot en met. We hebben mekaar zeker vijf keer op een kwartier omhelst en gezegd dat het zo fijn was elkaar terug te zien. En dat andere meisje. Man, man. Die zag er goed uit... Maar van waar kende ik ze? Even gaan vragen. En ja, inderdaad. Het was een vroegere deerne van bij mij uit m'n geboortedorp, toen vijftien en al een knappe meid. Maar nu stond er een jonge vrouw voor me. En guess what: boezemvriendin van m'n vroegere schoolvriendin. De knappe blondine met helderblauwe ogen vond het wonderbaarlijk dat ik ze nog steeds herkende. Nadat ik ze uitlegde waar ik juist woonde, viel haar eurocent ook uiteindelijk. Het klikte prima en de avond vloog voorbij. Ik heb geen telefoonnummer gevraagd, ik heb geen verdere afspraken gemaakt, want ik voel me op dit moment nog te veel afhankelijk van herinneringen uit m'n vorige relatie. Maar ik weet dat als het lot het wil, ik ze wel opnieuw zal tegenkomen. En dan zien we wel weer. Ik ga er niet wanhopig achter zoeken, maar ga het zeker ook niet uit de weg. Laat maar komen.

Nu ben ik terug thuis. En ik heb me kunnen inhouden. de laatste avond moet ik toegeven dat ik niet meer alles even goed herinner, maar ik was zeker niet over m'n limiet van vorige week gegaan. En inderdaad, ik heb me verdomme gegeven op momenten. Moshen alsof ik een gans leger diende door te worstelen. Enkele malen een serieuze klap ontvangen, maar ik leef. Overal blauwe plekken en een dikke lip, dat wel. Maar veel minder pijn dan voorheen. Ik voel niet meer die spanning op m'n borst. En die druk op m'n kop is weg. Ik mis ze nog hoor, godverdomme en of ik ze mis! Maar ik voel de pijn alsof er iets uit me gerukt is niet meer zo sterk. Kan natuurlijk wel zijn dat het terugkomt, maar ik heb hoop op de toekomst.

Ik ga mezelf iets meer geven en anderen minder van mij laten nemen. Ik ga aan mezelf denken! Daarom nog niet ego?ɬØstisch zijn, maar wel duidelijk stellen tot waar men kan gaan en dan is het punt uit! Zij heeft nooit van me geprofiteerd, eerder gezegd dat ik me niet moest laten doen. Zij stond vaker voor mij klaar dan ik voor haar. Maar ze heeft me wel laten voelen dat ze onvoorwaardelijk van me hield, waardoor ik me ook ten volle gaf op die momenten. OK, ik heb zeker ook m'n twijfels gehad en geuit, maar ik heb nooit beweerd haar te willen verlaten. Dus bij de volgende 'ware', ga ik opnieuw moeten zeggen: "zeg niet te snel dat je van me houdt, want achteraf is de pijn eens zo hard." Maar ja, als het gevoel van verliefdheid verward wordt met ware liefde is het soms moeilijk om te weten wat de ander echt voor je betekent. Tot dat 'ie weg is natuurlijk. En dan merk je pas wat je allemaal gegeven hebt en in de plaats gekregen.

Zij gaf me rust, zachtheid, de zoete geur van der haar als ze langs me lag. Zij heeft me terug doen genieten van de warme stilte om me heen. Wij tweetjes alleen genietend van mekaar, zonder ook maar één woord te zeggen. Maar nu zijn die stiltes koud en leeg. En plots is één van m'n twee poezen of de hond van m'n kameraad (op logement, nu toch al twee jaar) daar! En die vullen een stukje die kilte op. Raar, maar ze weten me te troosten door er gewoon te zijn. De kater komt steeds op m'n borst liggen en z'n warmte verzacht de spanning.De hond met z'n kop op m'n schoot of hij brengt me allerlei speeltjes. De kattin geeft me kopjes in m'n gezicht en knabbelt soms aan m'n oorlel om vervolgens als een sjaaltje over m'n nek in slaap te vallen. En het rare van al is, dat deden ze voordien wel, maar nooit langer dan een uur. Nu blijven ze echt soms de ganse nacht op me liggen en dat vind ik zo zalig he. Je kan zeggen wat je wil, maar ik geloof dat een beest meer voelt dan een mens ooit kan denken.

Dus ik ga er weer even van genieten, het avondje samen met m'n beestjes en voor de rest zal ik wel zien. We zijn nu meer dan twee weken verder en ik merk toch dat het ietwat beter aan 't gaan is. Tot binnenkort.