Damn, ik heb ze nog eens gehoord langs de telefoon. Ik verkocht een 2de hands toestel waar zij het kasticket nog van had, dus moest ik wel bellen. Haar lieve stem raakte me toch nog dieper dan ik dacht. Ik kon ze voelen alsof ze terug naast me zat. Ik voelde m'n lijf bruisen vanbinnen, overal kippenvel. En dan werd het stil. Ik wist niet meer wat zeggen. Het brandde op m'n lippen om haar te vertellen dat ik ze zo erg miste, maar ik heb 't ingehouden. Want ik blijf bij m'n overtuiging dat ze niet meer de ware voor me is. Ergens denk ik wel dat mezelf hiermee ook verloochen ten aanzien van m'n gevoel, maar het is beter zo te denken dan me te laten leiden door m'n gevoel van gemis, gebroken liefde en klauwen overal in m'n lijf.
Een koele: 'OK, bedankt, salut.' was het beste wat ik kon fabriceren met een lichte trilling in m'n stem.
Zij klonk zo lief, zo begripvol.
Maar ja, 't is over, voorbij en op naar de volgende.

Als een vis op het droge,

Snak ik naar de zee.

Een zee vol van liefde,

een zee van ons twee.

Maar nu ben je weg,

Niet meer bij mij.

Hoeveel ik geloofde,

In jou aan m'n zij.

Dus ik laat je nu gaan,

En kies om te leven.

Maar diep in m'n bestaan,

Zal ik steeds om je geven.