Ga ik doen. Gewoon op de man af zeggen wat ik gehoord heb, en enkel en alleen me bij de feiten houden. Geen vloeken, geen valse beloftes. Gewoon waar het op staat: geen verkering meer met mekaar. Want we komen toch weer op dezelfde frustraties uit. En die verhaaltjes van 'er moet 't een en 't ander veranderen als we er opnieuw voor gaan' is larie volgens mij. Ieder zal zich wel aanpassen, maar zolang er bepaalde verlangens onvervuld blijven bij de een en deze -al of niet bewust- niet gezien, gehoord of gevoeld worden door de ander, zal men steeds opnieuw op het zelfde straatje uitkomen. Een doodlopend straatje waar je telkens opnieuw met je rug tegen de muur komt te staan. Je verbreekt, en je voelt terug ruimte. Ruimte voor jezelf en je ontdekt opnieuw kanten van jezelf die je onbewust wegcijferde voor het welzijn van de ander. Maar het gemis voor de ander is er ook. Ik ben nu zo een beetje de balans op aan het maken van wat ik kwijt ben en van wat ik nu in de plaats vind. Eerlijk gezegd, ik hoef ze niet meer terug. Want bepaalde verlangens en persoonlijkheidskenmerken in mij waar ik me peroonlijk goed bij voel, zou zij toch nooit hebben kunnen aanvaarden of zichzelf in hebben kunnen vinden. Dus is zij de ware? Nee, ik denk 't niet. Het gemis en de woede die ik draag gaat gedeeltelijk terug naar m'n jongere puberteit, toen m'n ma me op straat had gegooid na de zoveelste ruzie om wat wel en niet kon in haar huis. Die woede van in de steek gelaten te worden door iemand waar je loyaal tegenover staat, ervaar ik nu opnieuw. En de oorzaak van die woede is niet m'n moeder, niet m'n ex - vriendin, en zelf s niet ik. Het is een reactie uit onmacht. Onmacht van geen controle meer te hebben over m'n eigen gevoelens of gedachten, omdat ze continue afgeremd zijn geweest in m'n kinderjaren. Nu besef ik echter dat echt boos zijn kan en mag. En dat ik niemand hiervoor hoef te verwijten of de schuld bij mezelf leggen. Woede is net zo natuurlijk als blijdschap. Blijdschap is echter iets wat op veel en sociaal aanvaardbare manieren geuit kan worden. Woede daarentegen is iets waar niet alle uitwegen even helend werken. Neem nu vechten, (zelf)mishandeling, agressief doen.
Morgenvroeg ga ik beginnen met m'n verhuis, alle overbodige nest kegel ik de container in en ik begin opnieuw. Opnieuw aan m'n eigen groeiproces, zonder haar. Met een oprechte woede omwille van de onmacht die ik soms ervaar. En van daaruit ga ik zien van waar die onmacht nu juist komt en op welke manier ik dit kan omslaan in situaties die ik wel naar mijn hand kan zetten. Bijvoorbeeld door niet te gaan zitten woekeren in een anticiperen op mogelijke oncontroleerbare uitbarstingen, maar het er gewoon eens allemaal uit laten komen. En het kan goed zijn dat ik dit vlak voor haar neus doe, maar steeds met het nuchtere besef dat er een mens met gevoelens voor me staat en evenveel respect verdient zoals ik voor mezelf heb op dat moment. Door haar op voorhand duidelijk te stellen dat zij niet de oorzaak is voor die opgekropte woede, denk ik wel dat ze dit zal begrijpen. Ook zal ik nooit persoonlijke situaties aanhalen, maar gewoon eens duidelijk laten zien dat we mekaar toch nooit zouden hebben kunnen vinden.
Zo weten we allebei tegoei hoe de vork aan de steel zit en kunnen we verder, elk op onze manier.

Untill it sleeps...