Weer even ging het iets "beter". Ben ondertussen al een keertje met pak en zak de Ardennen in getrokken. Effe uit de drukte van festivals en feestjes. Gezellig met een kameraad of drie rond een kampvuurtje in the middle of nowhere in't "wild" gekampeerd. Enerzijds best wel spannend, anderzijds enorm rustgevend. En in de rust komt een mens van alles tegen. Zo ook het gemis om haar! Ze blijft me parten spelen. Ik zoek continu uitvluchten om ze maar niet meer onder ogen te moeten komen. Want dan gonst m'n hart, borrelt er van alles in me op. En ik voel vaak zo een woede die ik maar niet kan plaatsen. Op wie ben ik toch zo boos? Soms zou ik ze een hoop willen verwijten voor al haar hypocriet gedoe, terwijl ik weet dat zij gewoon terug haar zelf aan het vinden is. Soms zou ik ze willen bedanken om een einde achter onze relatie te zetten, nu er nog geen kinderen zijn of eventuele grote investeringen die dan ook nog eens dienden verdeeld te worden. Maar vooral wil ik ophouden met van haar te houden. En dat lukt me maar niet, ondanks alle stoere praat die ik hier reeds heb geuit. Ik ben bang dat we binnen een maand of twee ?ɬ† drie opnieuw aan mekaars lippen hangen. En dan... Aargh, ik wil er niet aan denken.
Of wat gaat er gebeuren wanneer ik haar voor het eerst zie met een ander aan haar zijde? Een ander die haar liefkoost, die met haar vrijt, die naar haar luistert en haar begrijpt. stel je voor een goede kameraad....

Ik stond laatst in de badkamer en dacht al haar spulletjes terug gegeven te hebben. Totdat ik aan een haakje op de muur een halskettinkje met een klein ivoren visje zag hangen. Dit had ik haar gekocht bij Gabriëla (vrouwenbeweging tegen mishandeling en uitbuiting vd plaatselijke vrouwenbevolking) in de Fillipijnen. In plaats van het haar terug te geven, heb ik het nu zelf rond m'n nek vlak tegen m'n borst hangen. Nooit zal ik het zichtbaar maken aan haar, maar onderhuids hoop ik ooit dit hangertje terug om der nek te mogen hangen met de zelfde woorden als toen: "Ik ben dit visje in de zee van jouw liefde." Want net als een vis op het droge, snak ik nu terug naar haar liefde. Haar liefde die alles goed maakte, alles verzachtte en me liet leven. Maar ik weet verdomd goed dat het nooit meer zal zijn als voorheen. Nooit zal het nog goed komen!

Als ik terugblik op de eerste dagen/weken nadat het gedaan is, moet ik toegeven dat ik toch een ietwat positieve evolutie waarneem in m'n gevoel. Ik mis haar nog, maar ik neem stilletjes aan meer en meer initiatief naar nieuwe contacten, nu ook vrouwelijk. Het flirten zit er nog niet in, maar ik merk toch dat m'n oog meer en meer op ander vrouwelijk schoon begint te vallen. Gisteren nog een complimentje gekregen van een welbevallige collega dat ik volgens haar best wel een 'schoon manneke' ben. Even rushde er een gevoel door me wat ik allang niet meer gekend heb. Maar direct daarna kwam de gedachte 'zij is en blijft nog steeds de ware' en BLAM... gedaan met de pret. De keer daarop dat een andere collega de opmerking terug aanhaalde, reageerde ik overdreven ge?ɬØrriteerd. Constant dat dubbele gevoel van afstoting en toch nog een bepaalde loyaliteit. Ik word er misselijk van. Soms ken ik momenten dat ik even lijk door te flippen van alle gedachten die door m'n kop suizen. Als dit zo blijft duren en ik merk dat m'n functioneren er blijft onder lijden, ga ik toch op zoek naar professionele hulp. Want dit is niet meer normaal. Of juist wel. Wat is normaal bij ldvd?? ik sta van niets meer verstomd als ik op deze site een paar verhalen lees.

Ik kruip nu m'n bed in...

Om te doen alsof ik slaap.

Morgen weer vroeg op...

Om te doen alsof ik leef,

te doen alsof ik honger heb,

te doen alsof ik geniet,

te doen alsof alles prima gaat,

te doen alsof ik lach,

te doen alsof het leven echt wel zin heeft,

Terwijl ik slechts één ding echt graag doe...

namelijk:

niets.