Misschien een tip voor hen die hier jaren blijven vaststeken in hun liefdesverdriet...

Mijn ex als een stuk stront uit m'n leven verwijderen is het beste wat ik ooit heb gedaan. Het heeft me gered. Ze heeft me té veel gepijnigd, té veel emotioneel mishandeld. Haar als stront doorspoelen heeft m'n hartzeer in een ijltempo verwijderd.

Het is niet de mooiste manier, maar ze verdiende ook geen kans meer op een waardig afscheid. Ik mocht enkel nog aan mezelf denken, mezelf redden van de ondergang.

De boosheid begint terug weg te ebben. Aanvaarding treed nu pas écht in. Het enige dat ik nog moet leren tegenhouden is de drang om haar terug 'op het rechte pad' te willen brengen...

Na de begeerte is het de drang naar ondersteuning die ik van me af moet schudden.

Ja, ik heb haar liefgehad, en zelfs zo ver dat ik de begeerte had overstegen. Zo ver dat ze op haar eigen benen kon gaan staan en ik er begrip voor had.

Maar toen begon ze zware fouten te maken, en heeft me ontzettend diep gekwetst.

Ik geraak niet van mijn boosheid af.

Dat was me ooit gelukt en was zelfs zo ver om haar alles te vergeven, maar dat heeft ze weer verpest door de leugens gaande te houden en me voor m'n neus te pijnigen met rebound guy.

Ik ben bedrogen, misbruikt, emotioneel mishandeld, belogen en belogen, vervangen. Mijn emmer geduld, begrip en vergevingsgezindheid is te veel getart geweest.

Ik denk dat de boosheid blijven zal nu... Het voelt vreselijk aan voor me, want ben normaal gezien niet een boos persoon. Dat zijn gevoelens die me niet goed doen voelen.

Haar gisteren aangesproken over haar gedrag jegens mij de laatste dagen:
- publieke grapjes maken (waar ik bij ben) dat ze seks heeft met rebound
- voor m'n neus wanneer ik met haar praat afspreken met rebound om te gaan slapen
- goed overeenkomen, om dan furieus uit te vliegen tegen mij voor niemendalletjes

Heb haar gevraagd om een beetje fatsoen, ook al staat het haar vrij te doen wat ze wilt, met wie ze wilt... vroeg gewoon beetje respectabele behandeling.

Ze reageerde gepikeerd. Ze vond dat ze niets mis deed. Dat ik me irriteer aan de kleinste dingen.

Had eerder een gedetailleerde blog met vragen geschreven... maar door het neerpennen ben ik er zelf alweer uit. Het moet me nu gewoon even van het hart.

Mijn ex maakt het me allesbehalve makkelijk. Onbewust zegt ze de meest pijnlijke dingen, keer op keer. De pijn is soms ondraaglijk, zoniet de hele tijd.

Is volgens jullie een tweede nieuwe relatie met dezelfde persoon mogelijk?

Dit is waar ik nu op gok. Dat we met sporadisch contact terug naar elkaar zouden toegroeien, en gevoelens terug laten opwekken. Zij heeft me volledig losgelaten, en ik haar ook reeds in grote mate.

Voorlopig sta ik ontzettend sterk. Ik hou nog steeds van haar. Ik heb er genoegen mee leren nemen dat ze continu samenslaapt met een andere gast. Moest ze er een relatie mee beginnen, dan zou ik ook daarmee kunnen leven. Ik zou geduldig, en via sporadisch en leuk contact, mijn kans afwachten.

Tot gisteren speelde ik terug met de gedachte desnoods nog jaren voor haar te blijven strijden... zo groot is m'n liefde voor haar. Maar pijnlijk dat die strijd zou geweest zijn...

Mijn liefde is nog steeds groot - maar heeft zich nu vertaald in een soort hogere liefde, van loslaten, vrijheid gunnen zichzelf te ontwikkelen als mens.