Tot gisteren speelde ik terug met de gedachte desnoods nog jaren voor haar te blijven strijden... zo groot is m'n liefde voor haar. Maar pijnlijk dat die strijd zou geweest zijn...

Mijn liefde is nog steeds groot - maar heeft zich nu vertaald in een soort hogere liefde, van loslaten, vrijheid gunnen zichzelf te ontwikkelen als mens.

Ik ben tot rust gekomen. De boosheid is weg... en kennelijk ook de hartpijn. Ik hoop dat de hartpijn en het gemis niet terugkomt deze keer. Ik vraag me ook af of ik terug zeer zal voelen wanneer ik haar terugzie (het is nu 8 dagen geleden dat ik haar nog heb gezien).

Ik ben vannacht ook een wonderlijk meisje tegengekomen, een dikke vonk, en veel zitten kussen. We gaan elkaar nog zien. Dit zou wel iets kunnen worden - ik kan dat snel aanvoelen als het goed klikt. Misschien zit deze ervaring van vannacht er ook voor iets tussen.

Mijn hart heeft voor de eerste maal in 4 maand tijd volledige rust. En dat voelt verdomd goed aan!

Of ik niet meer van haar houdt? Zeker wel! Maar ik begeer haar niet meer - en heb mijn drang om voor haar te blijven strijden losgelaten... toch weet ik van mezelf dat ik ze zal blijven bekoren wanneer ik haar zie.

Mijn ex was me echt bijzonder, en ik koester het verleden met haar, en respecteer haar als mens.

Het ga je goed w'tje... ik wens je het beste toe en alle ontwikkelingen en ervaringen waaruit je leren kan.

En misschien ooit... ooit wanneer je dingen inziet, en er klaar voor bent, hoop ik dat de paden terug geëffend zijn, en dat je terug wilt komen naar mij, die ene vent die het écht met jou meende... en hoop ik dat onze beider situaties en wilskracht het toelaten om nog eens te proberen. Is het niet zo, dan is het niet zo. That's life.