Had eerder een gedetailleerde blog met vragen geschreven... maar door het neerpennen ben ik er zelf alweer uit. Het moet me nu gewoon even van het hart.

Mijn ex maakt het me allesbehalve makkelijk. Onbewust zegt ze de meest pijnlijke dingen, keer op keer. De pijn is soms ondraaglijk, zoniet de hele tijd.

Ik zie haar, en ze amuseert zich met de ander, en gaat er mee gaan slapen. Ik weet dat ze liegt over wat er gaande is, maar zeg er niets over. Ik sta vaak in dezelfde ruimtes, en draai m'n rug naar hen toe, opdat ik niets zou zien, en ze zich niet gecontroleerd voelt. Ik spreek haar niet meer aan, en zij mij ook niet, maar zij hem wel.

Er is niets pijnlijker als je grote liefde bezig te zien met iemand anders.

Maar ik blijf sterk, en moet sterk blijven. Mijn hartzeer is m'n te dragen last.

Ik blijf me waardig, volwassen, gelaten en in de mate van het mogelijke 'cool' te gedragen. Ik distantieer me van enige vorm van rebounding. Ik blijf op mezelf. En ik poog mijn verdriet te verbergen achter een koud gezicht met een ijzeren glimlach.

Dit is de zwaarste taak uit m'n leven, die ik mezelf ooit heb opgelegd.

Wanneer, oh wanneer, verdwijnt rebound guy nu toch maar eens uit haar leven. Het is alleszinds niet voor binnenkort, zoals ik ze samen bezig zie... Zucht.

Mijn strijd is verschrikkelijk om dragen... maar ik weet wie ze was, wanneer ze zichzelf nog niet kwijt was. Als er nog een waterkansje bestaat om haar terug te krijgen, dan zal ik dat niet verpesten.

Begrip tonen voor de emotioneel meest walgelijke situatie die je je kan inbeelden... soms wil ik er gewoon helemaal mee kappen, en alles achterlaten, opdat ik het nooit meer hoef te zien... maar ik blijf doorgaan en in deze horrorfilm ronddansen... want héél misschien hebben we ooit eens terug dat noodzakelijke constructieve contact.

Liefste, ik kan niet opgeven... nu niet, nooit niet.