Om op je eerste vraag te antwoorden :

Ik heb de indruk dat mannen pas in een relatie willen wanneer ze zeker zijn van hun begeerte voor haar. De liefde van de man zit volgens mij in het begin en zelfs voor de relatie (vandaar het mannelijke relationele jachtinstinct).

En vrouwen zouden in mijn ogen eerder de 'sprong in het ongewisse' wagen, met de verwachting dat de gevoelens nog zeker zouden groeien voor deze ene man. (vrouw als prooi en zelfbescherming, evaluatie na een date, enzovoorts...).

Ik denk dus dat als hij je nog doodsgraag ziet, dat hij dan wel terug een relatie zal willen. Daarom denk ik dat mannen een zekere druk nodig hebben, zo van "je kan me kwijtraken kerel".

Om op je tweede vraag te antwoorden :

Mijn gevoel voor haar?

Ik zou ondanks alles wat ze me heeft aangedaan mijn hele leven gunnen. Ik heb haar in m'n hoofd alles vergeven, en begrip voor haar keuzes. Ik voel een grote zachtheid als ik aan haar denk (de boosheid en het onbegrip is weg). Ik kan me geen grotere liefde voorstellen voor iemand als voor haar.

Het gevoel dat ze volgens mij heeft voor mij?

Weet ik niet zeker. Ik denk dat ze een wrang gevoel heeft als ze aan me denkt, omwille van de vreselijke break-up. Ik denk dat ze me een hele tijd - sinds de break-up - een instabiele loser/gek/stalker heeft gevonden. Ik denk dat ze tot rust aan het komen is op emotioneel vlak, maar ze is koppig en blijft beïnvloedbaar door krachten (vrienden van rebound guy) die nog steeds op haar inspelen.
Ze probeert dit wrange gevoel uit de break-up weg te moffelen door mij volledig in het verleden te steken "komt nooit meer goed; er is te veel gebeurd" zei ze.
Ik denk echter dat ze ergens diep vanbinnen wel weet wie ik ben, en dat ik een stabiele lieve attente, grappige en onafhankelijke jongen ben. Dat gevoel merk ik, wanneer onze ogen elkaar kruisen.

Ik hoop dat ik haar mettertijd en via enkele sporadische minieme contacten op publieke plekken en via via kan doen inzien dat ik volledig gestabiliseerd ben en een geweldige kerel ben.