Ik zit met een vriendin te chatten... en opeens zegt ze dat ze steeds met haar vriend zit te verven aan de kamer.

Komt er opeens een vergeten herinnering boven. Dat ik met mijn ex haar kamer had zitten verven, toen we nog samen waren. Het werd bij het verven wat speels en tegen het einde waren we elkaar al grappend en grollend aan het bekladden met verf... waarop nog eens een stomend avondje vol verf volgde. Onze lichamen en haren zaten vol

Een goede herinnering... die ik kennelijk even vergeten was.

Het vreemde is dat het ergens wel goed aanvoelt, deze herinnering.

Vannacht heb ik haar hele nacht zien dansen en kussen met haar nieuwe vent.

Ze zag er ongelooflijk verliefd en gelukkig uit.

Ik heb haar wat later aangesproken, lang geleden dat we nog beetje gebabbeld hebben.

Ik heb haar gezegd :
"kijk, ik heb nog elke dag ongelooflijk veel pijn, en ingewisseld te zijn geweest doet me echt zeer... maar ik zie dat ge gelukkig zijt, en ik ben gelukkig dat ge zo gelukkig zijt... ik heb nooit iets anders voor je gewild"

Een klein knuffeltje en ze was weg.

Zucht, zitten ze nu reeds samen te poseren gelijk een koppeltje op foto's. Facebook; gezamenlijke vrienden, en je ziet het natuurlijk.

Ik stond op het punt dat ik haar wou vergeven. En dan zie ik dat.

Een hoedje dat ik had en zij heeft bijgehouden heeft ze op zijn hoofd gezet op een feestje, om te poseren samen.

Ze zien er gelukkig uit samen.

Ik besef nu weer wat ze heeft gedaan, me gewoon ingewisseld.

Ze kan fluiten naar haar vergeving. Heb terug een serieuze pijnopwelling.

Vriendschap is belangrijker als liefde.

Vriendschap betekent dat je op elkaar kan rekenen. Bij liefde is dit niet altijd het geval.

Liefde zonder dit wederzijdse vertrouwen om op elkaar te kunnen rekenen is zoals kameraadschap : fun when there's fun, worth nothing when other times come along.

In mijn 'zoektocht' naar de goede levensgezel is dit waarop ik me nu baseer.

Samen een verleden opbouwen betekent niet dat je kan verwachten dat je op elkaar kan rekenen. Dat hebben we hier zowat allemaal aan den lijve ondervonden.

Iemand waar je alles voor hebt gedaan, en dan begint te 'twijfelen' (wilt zowat elke keer zeggen dat er iemand anders in het spel is, dat ze te zwak stonden om trouw te blijven of te strijden voor de relatie)... zo een iemand is niet iemand waarmee je vooruit kan in het leven, of alleszinds niet verder als dat je samen gekomen bent.

Elke mens moet vooruit in het leven.

Dergelijke 'twijfelaar' of ex, is een anker... een anker dat ons afremt in ons vooruitgaan.

Dergelijke ankers moet je laten schieten.

Gisteren m'n ex weer gezien op café. Haar nieuwe vent zat er bij.

In het begin deden ze afstandelijk. Hij is een praatjesmaker. M'n ex hing zowat aan z'n lippen. Verliefde oogjes. Ze kusten elkaar. Ze zag er verliefd en gelukkig uit.

Harde beelden.

Ik probeer gelukkig voor haar te zijn, maar het is moeilijk. Want ik begrijp het niet. Dat ventje heeft niets, terwijl ik haar alles te bieden had.

Misschien is het gewoon m'n mannelijke trots. Maar ergens zit ze nog steeds hard in m'n hart.

Moet men bereid kunnen zijn, no matter what, vergiffenis te schenken..? Coming to terms with the past?

Ik vind het zwaar om boosheid te blijven dragen... het verandert me karakterieel. Ik ben er een sterkere maar minder lieve mens op geworden de voorbije maanden.

Ik zou haar graag vergeven wat ze me heeft aangedaan. Maar ik voel nog steeds de pijn. Ik zou haar graag een kans geven om met een schoon geweten te herbeginnen (zonder mij). Maar ik weet dat ze dat niet echt verdient. Ik wil geen boosheid meer voor haar voelen, doch dat is wat ze verdient.